Gisteren startte mijn lieve collega met de behandeling voor haar zoontje.
Een erg intensieve behandeling. In de hoop toch een kleine kans te maken om het monster te verslaan.
Het enige positieve (als je dat al kan/mag zeggen) in deze situatie is dat het oprecht schoon is om te zien hoe iedereen meeleeft. Hoe zo’n verschrikkelijk nieuws op iedereen indruk maakt. Hoe de dagelijkse ratrace plots minder belangrijk is. Hoe iedereen beseft dat we meer moeten genieten van de kleine dingen, van onze kinderen en naasten en het kleine geluk. Hoe alles in perspectief geplaatst wordt. Hoe iedereen blijft vragen “of ze toch echt niets kunnen doen” en hoe iedereen wat liever en zachter lijkt te zijn geworden voor elkaar.
Natuurlijk allemaal dingen waar zij helaas niet veel aan hebben, maar toch doen we ons uiterste best om hen zo veel mogelijk te steunen. Om hen een hart onder de riem te steken, om er te zijn. In goede en kwade dagen.
Gisteren ging ik op elk verdiep even langs om foto’s te maken. Om hen te laten weten dat we mee duimen. Ook al is de kans heel klein, de kans is er. En dus blijven wij hopen, bidden en smeken voor een mirakel.
Komaan lieve Lucas. Héél SBS duimt met je mee. Kick some ass!!!