Update

Kleine update, voor jullie denken dat we voorgoed in Parijs gebleven zijn.
Parijs was leuk en vooral relaxt. Sinds ik kinderen heb, heb ik geen ellelange to-do lijsten meer op citytrips. Ik geniet er meer van om me gewoon door de stad te laten verrassen. Ergens vaag een adresje in gedachten hebben en dan twee metrohaltes vroeger afstappen om gewoon in het wilde weg de stad te verkennen….zoiets.

Hierbij enkele sfeerbeelden:

Helaas bracht de voorlaatste dag van het jaar zo’n verschrikkelijk nieuws bij mijn collega, dat ik er nog altijd héél droevig bij loop. Het voelt heel vreemd om leuke dingen te doen, om te genieten als iemand zo dicht bij je, midden in een hele slechte nachtmerrie terecht gekomen is. Het duwt me met de neus op de feiten en doet me beseffen dat gezondheid en eigen kinderen het allerbelangrijkste zijn in ons leven. En dat alles in the blink of an eye zomaar kan omslaan. Het ene moment zit je op het werk en krijg je telefoon, het andere moet je vechten voor het leven van je kind. Een heel oneerlijk gevecht met verschrikkelijk weinig kans op slagen. Hoe overleef je zoiets? Zo oneerlijk, zo weinig dat wij, omstaanders kunnen doen. Zo veel dat ik zou willen kunnen doen. Ik voel mij machteloos en verdrietig. En dat is nog maar een peulschil van wat mijn lieve collega moet doorstaan. Mijn gedachten zijn bij hen. Dag en nacht.