Leven met Ellis

Het leven met Ellis dat is een pak rustiger tegenwoordig. En hoe normaler het nu wordt, hoe meer ik besef dat we eigenlijk toch echt wel een pittig jaar achter de rug hebben. Tussen haar eerste en tweede levensjaar was het leven met Ellis echt wel stevig.

Een jaar vol frustratie en woede-aanvallen. Een jaar van volop haar eigen ding te willen doen. Een jaar vol koppigheid. Een jaar waarin compromissen onmogelijk leken. Ik las boeken (met haar en voor mezelf), ging één keer zelfs naar een kinderpsycholoog. Omdat ik tips wilde, omdat ik op een bepaald moment echt niet meer wist hoe we verder moesten. In het begin van de zomervakantie was er echt een dieptepunt. De ene brulbui na de andere. Niet luisteren. Niet voor rede vatbaar.

En toen had ik ouderschapsverlof. En waren we een weekje alleen thuis toen Jools op kamp was. En dan kwam er nog onze echte vakantie in Zuid-Frankrijk. Een aaneenschakeling van quality time, van alles op het gemak. Ellis werd nog wat ouder en ging haar laatste week naar de creche. Eindelijk mocht ze naar school. Iets waar ze zo lang naar uitgekeken had.

En langzaam maar zeker gingen de dingen beter. In de vakantie kon ze alles meer op haar eigen tempo doen. Werd ze minder gepusht. Ze werd nog mondiger dan ze al was en eens ze naar school ging, kreeg ze nieuwe uitdagingen en impulsen.

Ze werd rustiger, gelukkiger en eindelijk, eindelijk: ze werd voor rede vatbaar. Ze luisterde al eens als ik opperde dat iets nu niet kon, maar straks écht wel. Of ze deed wat ik wou, gewoon omdat ik het vroeg. Of ze reageerde op “ik tel tot 3 en dan wil ik dat je….” Iets wat tot dan ongezien was! Wat een verademing zeg!!!

Vorige week hadden we oudercontact op school. De meester die op de infoavond nogal afwimpeld gereageerd had toen ik hem wou waarschuwen dat Ellis nogal een speciale was. En dat ook het vermoeden tot “hoogbegaafdheid” al gevallen was. “Ja, ja, zei hij, daar moet je toch voorzichtig mee zijn. En dat zeggen we toch niet snel hoor”. Vorige week klonk het al heel wat anders.

Dat ze inderdaad een heel grote en zeer duidelijke ontwikkelingsvoorsprong heeft. Dat ze enorme pieken heeft in haar kunnen en kennis. Dat ze iedereen daar onder tafel praat ook. Enerzijds een geruststelling. Dat het niet aan ons lag en dat we ons niets verbeelden. Anderzijds ook twijfel en onrust. Ik wil geen kind dat “anders” is. Ik wil gewoon een content kind. Maar ook meteen daar weer geruststelling. Ze is ook heel sociaal en kan zich goed aanpassen. Het feit dat ze goed is in bepaalde dingen is toch ook geen slecht nieuws. En dat hoeft het ook niet te zijn. Ze is bij heel veel dingen bij de beste van de klas. Op veel vlakken is ze de beste van de klas. Maar ze functioneert goed in de groep en samen met een viertal kindjes vormen ze zelfs een hecht groepje.

Het kan zijn dat de voorsprong normaliseert. Het kan zijn dat het zo blijft. In dat geval zullen ze haar goed opvolgen. En hebben ze er ervaring mee. We zullen dus wel zien wat de toekomst brengt. Het “label” maakt mij ook niets uit eigenlijk. Zo lang Ellis op een gewone, contente manier kan zijn wie ze is. Als ze zich goed kan voelen zonder woede-aanvallen. Zonder frustratie. Dan ben ik meer dan gelukkig. En ondertussen genieten we van dat ondeugend meisje. Dat leuke vriendjes heeft in haar klas (Robbe is haar beste vriend) én dat tijdens de speeltijd samenspeelt met de grote meisjes uit Jools haar klas. Zo heeft ze het beste van beide werelden: leeftijdsgenootjes om mee te spelen. En grotere meisjes voor gesprekjes en andere dingen waar haar klasgenootjes nog niet aan toe zijn.