Een tijdje geleden sprak de meester van Ellis mij aan. “Of we wisten dat Ellis zo zot was van klassieke muziek?” Blijkbaar geniet ze er echt van en leeft ze er erg mee mee. Als de muziek wat eng klinkt bijvoorbeeld dat moet de muziek uit. Dat vindt ze niet leuk en dan is ze echt bang.
Ik vroeg wat tips op Facebook en een beetje later zat er een CD-tje in de post voor Ellis: “klassieke melodieën voor de allerkleinsten. Vriendin Catherine had een kinder cd op de kop kunnen tikken en die naar Ellis opgestuurd. Super tof en lief zeg!!! Heel het weekend vraagt Ellis nu naar “de muziek van de prinsessen”, zoals zij klassieke muziek noemt. Ook Bach en Beethoven passeerden hier de revue. Niet wat wij normaal zouden opzetten, maar eigenlijk vinden we het allemaal nog wel gezellig. En Ellis die luistert er inderdaad echt graag naar. Ze vraagt dan wat er gebeurd en “wie” we nu horen. Ik verzin dan verhalen over de koning die blij is en het volk dat voor de koning zingt. De paarden die lopen of de vogels die fluiten. She loves it! En zo lagen ze hier vanmorgen: aan het dansen met hun benen, zoals zij het noemden
Ik zat op de bank met warme chocomelk en een nieuw boek. Plots was Ellis even verdwenen. Bleek ze in de keuken. Ze had Frank eten gegeven en lag naast hem te knuffelen en vertelde hem over de Sint die al even langskwam vandaag.
Deze week werden we op het werk weer’s goed wakker geschud toen een collega werd opgebeld dat ze dringend naar school moest komen. Haar zoontje (van amper 5 jaar) lag bewusteloos en de ambulance was onderweg. Later hoorden we dat hij een hersenbloeding had gehad. Iedereen was heel de dag stilletjes. Iedereen leefde mee. Heel der dagen waren mijn gedachten bij hen. Ik besefte eens te meer dat we blij moeten zijn met kleine dingen. Genieten van het kleine geluk. Van een fijne, lazy sunday. Van kleine kinders die zo snel groot worden. Het is nog altijd wachten op meer nieuws, maar we kregen toch al een korte update die hoopvol klonk. Duimen jullie mee voor een goede afloop?