Vanavond kwam ik thuis en wou ik naar boven gaan en de kinderen uit bed halen. Ik wou ze naast mij in bed leggen. Ik wou hun armpjes en haren rond en op mij voelen. Ik wou mijn hand op hun buik leggen en voelen hoe die op en neer ging terwijl ik ze zacht hoorde ademen. Ik wou mij omringen door al wat mij zo ontzettend lief is. Mijn grootste schatten, de enige ter wereld die ik zo ontzettend graag zie, zelfs op momenten dat ze me gek maken van frustratie of vermoeidheid.
Vanavond gingen we naar Het Vonnis kijken. Een film die mij naar de keel greep. Die mij choqueerde. Die mij vol ongeloof deed kijken. Die mij meezoog.
Een film die mij stil en met rollende tranen achterliet.
En ik heb het nog niet veel mensen durven zeggen, Maar ik weende niet eens bij The broken circle breakdown. Ik was één van de weinigen waarschijnlijk. Maar ik huilde niet.
Ga dat zien, Het vonnis. Nu in de cinema. Straffen toebak!
Hoe kàn dat nu? 2 uur na de film eindigde huilde ik nog steeds.
Ik durf niet gaan nu je dit schreef want ook ik huilde niet bij The broken cirle breakdown….
Vroeger ging ik regelmatig, ca om de 2 weken, naar de “alternatieve” film. Sinds de kindjes er zijn, vermijd ik emotionele films. Ik vind dat ik veel gevoeliger geworden ben en ben bang om gechoqueerd te worden. Erg he.
Groetjes
Natalie
PS Blij dat je terug bent op je blog !