Toen we een paar weken geleden Jools haar windpokken ontdekten wierp dat de hele planning in de war. Normaal mocht ze na dat weekend op kamp, maar dat vond de dokter niet zo’n strak plan. Jools was mega teleurgesteld en dus informeerde ik of er geen andere plaatsjes waren vrij gekomen. En ja: we hadden geluk: er was net een annulatie voor de kampweek met als thema: Jungle. We besloten Jools in te schrijven, want volgens de dokter zijn voorspelling zou dat ook net de week zijn waarin Ellis de windpokken zou hebben. Deze week dus.
En zo komt het dat ik na mijn quality time met Jools, nu ook een hele week alleen met Ellis kan doorbrengen. In ‘t begin voelde dat raar en was er ook wel wat schuldgevoel, maar eigenlijk is het toch ook héél tof. Jools genoot vorige week aan zee van alle aandacht en tijd en nu is het aan Ellis terwijl Jools super enthousiast over haar kamp én het bijhorende logement bij oma en opa is.
Eindelijk hebben we alle tijd voor alles wat we normaal snel, snel tussendoor moeten doen. We dansen in de living, puzzelen, zitten lekker lang in bad, wandelen door de stad op zoek naar een streepje schaduw of een zuchtje wind….Heel gewone dingen, terwijl we intens genieten.
Zo moeilijk de laatste weken met Ellis waren, zo zalig zijn ze nu. Ondanks de windpokken is ze super vrolijk en goed gezind. Ze is grappig en uberschattig. Ze doet mijn hart smelten en laat me vertederend toekijken.
Zo’n maandje ouderschapsverlof: ik kan dat eigenlijk iedereen aanraden zeg!
