Leven met Ellis, dat is anders dan anders.
Op goede dagen en momenten is ze zo ongelooflijk schattig en lief. Vertederend en ontwapenend.
Dan verbaasd ze je met al haar kunnen en kennen. Dan praat ze de oren van je lijf, schaterlacht ze vettig en luid tot je hart ontploft van zoveel cuteness. Dan telt ze tot 15, benoemd ze de kleuren en vertelt ze tot in de details wat ze vandaag gedaan heeft of wat ze gedroomd heeft tijdens haar middagdutje. Dan spreekt ze de moeilijkste woorden perfect uit en toont ze wat haar lievelingskleur is (groen). Op een keer verbeterde ze mij zelfs. Ze zat op de achterbank met een boekje over de vormen en vroeg wat iets was. Ik zat aan het stuur en keek met een half oog achteruit. “Een cirkel” zei ik. “Neen, mama, dat is niet waar! Dat is de cirkel”, zei ze. Ik keek en ze had gelijk. De cirkel stond boven en zij wees naar de ovaal. My mistake. Dan vraagt ze hele dagen lang wat dit of dat is, steeds op zoek naar nieuwe woorden en nieuwe kennis.
Op slechte dagen en momenten gaat ze met enorme ups en downs door de dag. Van super vrolijk naar verschrikkelijk luid brullen. In een halve seconde, 700 keer op een dag. Van vrolijk, naar ontroostbaar, naar schaterlach. Binnen de 60 seconden.
Brullen omdat het niet gaat hoe zij het wilt, omdat ze gewoon dorst heeft of omdat er doos op haar voet is gevallen. Zonder gradatie, allemaal even luid en intens.
Soms maken we vooruitgang (oa door het boek over Wannes en de gevoelens), soms gaan we weer kei hard achteruit. Nu bijvoorbeeld. Omdat Jools niet zo happy is met haar windpokken en ik ook super moe ben. Moe en ongeduldiger. Iets waar Ellis dan weer heel gevoelig aan is. Waardoor ze nog meer gaat brullen. Waardoor ik nog dolgedraaider word.
De kinderpsycholoog gaf ons al goede tips. De vermoedens uit de creche van hoogbegaafdheid worden overal bevestigd. Al spreken ze op deze leeftijd nog niet van hoogbegaafd, maar vooral over een “grote ontwikkelingsvoorsprong”, die Ellis duidelijk heeft.
Mensen reageren ook vreemd als je die term in de mond neemt. Denken dat je gewoon wil opscheppen over het kunnen van je kind. Ik vind er nochtans weinig leuk aan, zou liever een “normaal”, gelukkig kind hebben. Helaas valt er niet veel te kiezen.
Ellis kan ook extreem koppig zijn. Ze is enorm zelfbepalend en wil alleen maar doen wat zij wilt, wanneer zij het wilt. Op zo’n momenten is ze niet voor rede vastbaar. Past wat wij willen, niet in wat zij wilt, dan volgt…alweer een brulconcert. Probleem daarbij is dan ook weer dat ze door haar kunnen (woordenschat) en haar postuur (groot) steeds een pak ouder wordt geschat. Ze is een kop groter dan vele jongens uit Jools haar klas. Mensen denken dus eerder aan een vier-jarige dan aan een 2,5 jarige. En een (in hun ogen) 4-jarige die totaal niet luistert en niet voor rede vatbaar is, daar hebben mensen niet zo’n begrip voor….in de wachtkamer bij de dokter of in de supermarkt bijvoorbeeld. Kinderen van die leeftijd die niet luisteren, dat heeft zeker met een slechte opvoeding te maken. *zucht*
Daarbij komt ook nog dat veel kinderen in deze situatie blijkbaar met een verschil in hun ontwikkeling zitten. Op het cognitieve vlak (kennen, kunnen, weten, praten) zijn ze mega voor, maar emotioneel zitten ze achter (of op hun gewone leeftijd). Iets wat ze zelf ook aanvoelen, maar niet kunnen benoemen. Iets wat enorm verwarrende gevoelens met zich kan meebrengen voor het kind zelf. En ook voor de omgeving die altijd moet aanvoelen op welke manier (op welke leeftijd) ze het kind moeten benaderen.
Het leven met Ellis is dus super intens en vermoeiend. Een blijvende zoektocht, een tocht vol verrassingen. Soms met veel twijfels en met bergen geduld. Geduld en goeie moed. Om het leven voor haar én voor ons wat aangenamer en vrolijker te maken. Er zijn precies geen standaard oplossingen voor haar. Ze heeft een eigen handleiding, die we zelf nog moeten samenstellen.
We blijven zoeken naar goede manieren om om te gaan met haar buien en kuren. Haar koppigheid en haar woede-aanvallen. We hopen dat het schoolgaan verbetering zal brengen en dat ze daar de nodige uitdagingen zal vinden. We hebben alvast een gesprek gepland met haar leraar en de leerlingen begeleidster. Ook de kinderpsycholoog zit klaar met advies en raad als we het nodig zouden hebben.
Samen komen we er wel uit. En nu tellen we hard af naar vakantie en zon. Naar quality time en hopelijk wat rustige, tevreden dagen.
moeilijk hé. ik herken het een beetje, Tiemen is niet hoogbegaafd maar hoogsensitief en is dus ook zo’n lontje dat àltijd op ontploffen staat. de ene seconde (overdreven) happy, de andere razend van woede of diepongelukkig verdrietig. structuur is hier super belangrijk en herhalen herhalen herhalen hoe de dag eruitziet, wat we deze week gaan doen, wie we gaan zien. en hopen dat er niks tussenkomt…
Amaai, dat is een hele boterham en zal idd niet evident zijn. Ik hoop dat jullie goede begeleiding krijgen en dat jullie samen een weg vinden om hier zo goed mogelijk mee om te gaan, met vallen en opstaan.
Welcome to my world! 🙂 Ik heb er zo’n twee, hoogbegaafde betweters die emotioneel en sociaal compleet in de knoop draaien. “Allez gij, da’s toch keiplezant zo’n kind dat meekan op school en al kan lezen en schrijven en rekenen?” Awel, pak ze maar eens een week, wat zeg ik, één dag in huis. Het is de hél (al overdrijf ik nu wel een beetje) :-). We gaan ook naar de psycholoog maar het vraagt tijd, heel veel tijd. Het betert met mini-stapjes als ze ouder worden, maar tegelijk brengt elke leeftijd weer andere challenges met zich mee. Als je vragen hebt of eens een klapke wil doen, let me know! En courage!
Daar kan ik mij ook gigantisch aan storen. Mensen reageren daar altijd zo raar op. Alsof je gewoon wilt stoefen over een slim kind ofzo. Ik zeg altijd dat ik duizend keer liever een “normaal” kind zou hebben. En uiteindelijk maakt het label mij geen fuck uit, ik wil gewoon manieren vinden om haar te helpen om gewoon content te zijn. Zonder brullen en kwaad zijn. Wij zijn uiteindelijk maar één keer geweest naar de psycholoog, maar het blijft wel een eeuwige zoektocht naar de juiste aanpak voor en met Ellis. Tis een uitdaging, maar gelukkig heeft ze ook haar enorm fijne, grappige, lieve, koddige, coole momenten.