…dat vond ik van mezelf toen ik een paar weken geleden op het idee kwam om de Kids Id’s uit mijn portefeuille te halen. “Want je zal het altijd zien: net als we ze gaan nodig hebben voor ons tripje, gaat mijn portefeuille gestolen worden ofzo”. En dus haalde ik ze eruit.
Waar ik ze legde, geen mens die het nog weet.
Het lief en ik dachten alle twee dat we precies wisten waar ze lagen. Dus gingen we niet eerder op zoek. Tot vandaag dus. Twee dagen voor vertrek. Geen paspoort te vinden in de schuif waar we zeker van wisten dat ze er lagen. Niet dus.
En handig…. En uiteraard deden we dat om 12u40. Tien minuten nadat het stadhuis dicht ging. De moed zonk mij in de schoenen. Gelukkig kreeg ik toch nog iemand telefonisch te pakken en kon die mij al iet of wat geruststellen.
En dus hebben we nu nog één dag om ofwel de ID’s te vinden of om morgen een heel toer te doen voor een vervangingsdocument (politiekantoor voor verklaring van verlies, nieuwe pasfoto’s, naar het stadhuis mét kinderen en dan nog naar Kessel-lo alwaar ze het document kunnen uitreiken).
Daar gaan mijn zen. Hopelijk maakt Italië en dan vooral mijn metekindje véél goed. Ik kijk er al zo lang naar uit!
U hoort nog van ons.
ooo neen! dat zijn dus dingen die mij ook zouden overkomen. Ik duim dat ze toch nog opduiken op dat ene plaatsje waar je’t nooit gedacht had…
Ai, dat zijn dingen die ik ook altijd tegen kom. Ik leg iets op een andere”betere” plaats om dan te vergeten waar die “betere” plaats was.
Soms helpt kijken op plaatsen waar je het minst verwacht dat je het zou leggen ,in een potje, in een andere schuif,tussen de ziekenboekjes/trouwboek enz
Hopelijk vind je ze nog, veel succes. Martine
Overkomt mij ook geregeld. Ik begin dan met de vaste overtuiging (je moet er echt in geloven hé) dat wie zoekt die vindt, systematisch en geduldig elke kast traag maar grondig te doorzoeken… En ik vind wat ik zoek!
Succes en veel plezier in Italië!
Natalie