J is a lucky bastard!

Vandaag ondervond ik voor de tweede keer op korte tijd dat ik echt wel een lucky bastard ben!
Ik ben in een fase in mijn leven waarbij ik wéét wie mijn echte, goede vrienden zijn én dat ik op hen kan rekenen in tijden van (letterlijke) nood. Idem voor mijn collega’s.

Als je op een redactie als de onze werkt, dan werk je vaak héél intens samen. Zéker vroeger, in de tijd dat ik nog mee ging draaien, beleefden we de zotste, raarste en zwaarste dingen samen. 24/24 samen werken dat smeed een band. Tis een beetje als familie. Je zou ieder apart niet altijd kiezen, maar toch is er altijd een soort verbond. Als bij ons op t werk iemand in panne staat, dan springt er meteen iemand in de auto om die persoon uit de nood te gaan helpen. Wij delen (bijna) alles en we weten wat er in elkaars persoonlijke leven afspeelt. We zien elkaar graag en we komen voor elkaar op. We zijn eigenlijk gewoon een super team.

Na Pukkelpop dag 1 wou ik met de trein naar huis komen. Net nadat ik op de trein sprong liet de conducteur mij weten dat dit de allerlaatste trein was en dat die helemaal niet stopte waar ik moest zijn (nadat ze mij wel gezegd had dat ik op die trein moest stappen). Mijn GSM was bijna plat en de trein reed dus naar Leuven. Daar zou ik stranden. Het lief zat nog op Pukkelpop (hij wou de allerlaatste band zien) én was onbereikbaar (door het falende gsm netwerk op de wei). *bleit* dacht ik. Met de laatste stroom in mijn toestel smste ik naar D, de beste vriend van t lief en peter van Jools. En niet onbelangrijk: wonende in Leuven. Een half uur later stond hij mij op te wachten en reed hij even op en af naar Tienen. Om 23U36 s avonds, op een weekdag. Niet iedereen zou het hem nadoen. Ik was eeuwig dankbaar.

Vandaag reed ik vrolijk van Tienen naar Brussel. Nadat ik Ellis in de creche afgezet had, stapte ik in mijn auto. Ppppppfffffffrrrrrrtttt deed die, toen ik hem wou opstarten. Damn, daar stond ik dus in panne op de VRT parking, terwijl ik eigenlijk bij VT4 moest zijn. Shame on me, maar wij zijn voor t moment niet aangesloten bij een of andere wegenwacht. SHIT dacht ik. En toen belde ik J, zeer goede vriend des huizes, mede Tienenaar, peter van Ellis én vooral: werkzaam op de VRT. Hij bleek net het VRT domein op te rijden en snelde ter hulp. Een sessie startkabels later reed ik het terrein af. Mijn collega’s zochten ondertussen een garage waar ik snel, snel naar toe kon rijden en onmiddellijk verder geholpen kon worden. Ze wachtten mij op op de parking van VT4 en duwden een briefje met een adres in mijn handen. Een uur later was ik 200 euro armer en een nieuwe auto batterij rijker.

Maar vooral ook: ineens besefte ik het weer zo hard: i’m a lucky bastard!