…en de blogspot die plots verdwenen was…Had ik hier mooi over al mijn dromen van vroeger geschreven, is het plots een witte pagina? Bedankt, blogspot.
Dromen dus. Vroeger, als tiener, had ik zo een heus lijstje opgesteld. Van dingen die ik nog wou doen voor ik zou sterven. Gitaar leren spelen, Spaans leren, lange tijd in Londen of een ander buitenland wonen, naar Seattle gaan,….zo van die dingen. Héél veel kan ik er eigenlijk niet van schrappen, behalve dat Spaans leren (op het middelbaar) en lange tijd in t buitenland zijn: 3 maanden Australië.
Daarna was de rode draad eigenlijk dat ik altijd droomde van een latere levensfase. Als 17 jarige, wou ik een jonge twintiger zijn. Ik wou al op kot zitten in Gent, een lief hebben en toffe dingen doen samen. Ah ja, want zo stelde ik mij dat voor.
Toen ik eindelijk op kot zat, had ik nooit (lang) een lief, maar wél veel toffe vrienden en veel wilde avonturen….En toen droomde ik ervan dertiger te zijn. Ik zou al weten welke richting ik uit zou willen met mijn leven én ik zou een kind hebben. Want dat was eigenlijk mijn langst bestaande, grootste droom: zwanger zijn en kinderen hebben.
Ik droomde, fantaseerde en kon amper wachten. Ik zweer het u: er was een tijd dat iedereen dacht dat ik een tienermoeder zou worden. Gelukkig kon ik mij inhouden, maar t had niet veel gescheeld of ik had in mijnen studententijd een kind gemaakt met W, mijn beste vriend. Om de zoveel tijd “leenden” wij twee kinders en speelden wij van “mum & dad” weekend. Een heel weekend zorgden wij voor die kinders, en deden we der leuke dingen mee: naar de zoo gaan, gaan wandelen, naar den bakker gaan….En hopen dat mensen zouden denken dat het écht die van ons waren. Ge kent dat wel. Eigenlijk een super toffe tijd, waar we nog vaak met veel plezier aan terugdenken.
En nu? Nu droom ik meer van andere dingen: een afgewerkt huis, een ongelimiteerd verbouw- en inrichtbudget , meer (vrije) tijd en verre reizen. Voor het eerst in mijn leven ben ik eigenlijk content met de fase waarin ik zit.
En hoe cheesy het misschien klinkt, maar sinds mijn moeder borstkanker kreeg (en gelukkig ook overwon) ben ik gewoon al content met een goeie gezondheid, voor mij en mijn naaste familie. Mijn grootste dromen nu zijn er nog zo lang mogelijk te zijn om samen met mijn kinderen te genieten van kleine dingen. De gebeurtenissen van deze week tonen het nog maar’s aan: ‘t leven kan zo voorbij zijn.