Een mening. Awel ik ga nu is eerlijk zijn, ik ben écht niet de persoon van de grote meningen. Allé jawel, ik heb natuurlijk véél meningen over veel dingen. Meningen die ik luid soms luid verkondig, maar niet zo over “de grote onderwerpen des levens”. En daarmee bedoel ik: den politiek….I seriously couldnt care less. Omdat ik dat allemaal veel te ingewikkeld vind en omdat ik niet het gevoel heb dat het allemaal zo veel uitmaakt. Stemmen doe ik alleen als anti-stem voor extreem rechts.
Waar ik wél een luide mening over heb is over dingen die mij aangrijpen, sociale dingen, menselijke dingen. Onrecht in welke vorm ook, daar heb ik een grondige hekel aan.
Maar dag 3 schrijft nu eenmaal dit thema voor, dus doe ik toch een poging….Als ik terugdenk aan de laatste discussie waarin ik mij stevig gemoeid heb, dan moet het wel die van vorige week op het werk zijn. Waarin ik de artikels las over die academici die het debat willen openen over postnatale abortus.
Que? was mijn eerste reactie. Dat moet toch een grap zijn. Helaas, ze bleken het nog te menen ook. Nog vreemder vond ik het dat twee mensen in mijn (werk) omgeving het nog niet eens zo’n rare gedachte vonden. “Dat er toch situaties zijn waarbij dat dat bespreekbaar zou moeten zijn”.
Ik snap zo’n redeneringen niet. En ik kan mij geen enkele situatie voorstellen. Situaties waarbij het echt niet leefbaar is voor het kind, daar bestaat toch euthanasie voor? Maar postnataal aborteren omdat een kind het syndroom van Down zou hebben …of nog erger “uit financiële overwegingen of gewoon omdat ze het kind niet meer willen”, aldus het artikel??? Serieus, daar kan ik toch écht niet voor open staan. En dan nog beweren dat het moet kunnen omdat “een baby nog geen besef heeft”….is dat niet een redelijk middeleeuwse gedachte? Zo’n klein, onschuldig net ter wereld gekomen baby’tje alle kansen afpakken nog voor het goed en wel gestart is….
Zoals dat ene verhaal van het koppel dat een abortus liet uitvoeren toen ze hoorden dat hun kindje kleurenblind zou zijn…..Voor mij totaal onbegrijpbaar. Voor mij horen zo’n dingen bij het (willen) krijgen van kinderen. Je kan het niet plannen, je weet niet wat de toekomst brengt. In goede en slechte dagen, weet je wel?
Natuurlijk is het een extra gevoelig onderwerp door alles wat we doorstonden bij de zwangerschap van Ellis. We werden toen verplicht om zelf na te denken en stil te staan bij de “wat als….”vraag? Toen bleek namelijk een verhoogde kans op Down. Na het krijgen van deze resultaten werden we door de ziekenhuizen super hard opgedrongen om een punctie te laten uitvoeren. Ook al hebt ge bij zo’n punctie 1 kans op 200 dat het een miskraam uitlokt. Een miskraam van een misschien wel gezonde baby. Dat was voor mij een risico dat ik niet wou of kon nemen. Ik kon het gewoon niet goedpraten om zo’n naald in mijn buik te laten steken.
Voor mij was die kleine baby in mijn buik meteen mijn kind, mijn tweede dochter, mijn Ellis. Ik vergeleek het dan ook met Jools. Als dokters mij zouden zeggen dat er een kans was van 1 op 200 dat Jools misschien een ziekte zou hebben, maar de enige manier om het te weten te komen of ze het had of niet zou een test zijn. Een test waarbij we ook 1 kans op 200 zouden hebben dat Jools erbij zou sterven….Zouden we die test dan willen laten doen? Voor mij was het meteen héél duidelijk. Geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht. En dus ook niet voor die kleine baby in mijn buik. Want wat als ik het kindje, na zo’n punctie toch zou houden omdat het gezond bleek. En er dan bij de bevalling iets mis zou lopen en het kindje zou hersenschade oplopen. Zou ik dan ook na de bevalling zeggen: oei, die baby wil ik toch maar niet? Doe mij maar een andere en laat deze maar sterven?
Want dat is wat die mannen nu voorstellen, een postnatale abortus. Er moeten toch altijd andere opties zijn? Zeker voor de mensen die het zouden willen doen uit financiële redenen of omdat het even niet goed uitkomt, die baby…. Een andere zaak is het natuurlijk als het kind zo ziek of gehandicapt is dat er niets van levenskwaliteit kan zijn. Maar zoals gezegd, daar zijn andere regelingen voor.
Ik wil hier niemand met de vinger wijzen en ieder moet vooral doen waar hij of zij zich goed bij voelt. Ik wil niemand beschuldigen of raar aankijken. Het is gewoon mijn eigen mening. En mochten ze mij gezegd hebben dat het zou gaan over een zware handicap of zeer ernstige ziekte, dan zou ik misschien ook anders gereageerd hebben en toch een punctie laten uitvoeren.
Maar voor mij ging het vooral over die baby en de mogelijke levenskwaliteiten….En voor mij is een persoon met het syndroom van Down nog altijd een persoon met gevoelens, met belevenissen…een persoon die ook vrolijk kan zijn en op zijn manier kan genieten van het leven. En dat was voor mij het belangrijkste, de reden waarom ik geen punctie gedaan heb. Een kindje met down was bij mij ook welkom geweest, ook al zou het leven er dan helemaal anders hebben uitgezien, ook al liep het dan misschien “niet volgens plan”. Ik moet zeggen: ik schrok van de reacties én van de cijfers, want die liegen er niet om: de meeste mensen kiezen voor een zwangerschapsbeeïndiging bij het horen van Down. Gelukkig durfde ik mijn gevoel te volgen en was ik vrij gerust op een goede afloop. Het waren spannende weken en maanden en ik was ook héél opgelucht toen Ellis gezond en wel geboren was.
Ik besef natuurlijk dat het nogal een omstreden voorstel is en dat er natuurlijk moet kunnen gepraat worden over situaties waarbij het kind in kwestie geen enkele hoop heeft op een fijn en gelukkig leven. Maar het gedeelte over “als de ouders het kind niet meer willen” of “uit financiële overweging” en dus het stuk over normale, gezonde kinderen, dat mogen ze toch rechtstreeks in de vuilbak in kiepen wat mij betreft…..
Ik begrijp je mening 100% en in alle eerlijkheid zou ik zelf ook niet weten wat te doen als ik ermee geconfronteerd zou worden.
Maar wat ik wel weet is dat mijn beste vriendin een zus heeft met Down Syndroom. Ze is 10 jaar ouder dan haar, maar staat ondertussen al 20 jaar achter op haar. Mijn vriendin komt er dan ook voor uit dat zij sowieso een punctie zal laten doen en als haar kind Down heeft, abortus zal plegen. Een heel erg straf standpunt vond ik dat in het begin. Maar ik weet nu – hoe graag zij haar zus ook ziet en hoeveel zij er ook voor doet – ze dit niet nog een keer kan en wil meemaken. En dat is haar goed recht, net zoals jij met volle overtuiging jouw keuze hebt gemaakt.
Inderdaad…ieder doet wat voor hem juist aanvoelt. En zij kan met grondige kennis haar beslissing nemen. Een beslissing die ieder maar voor zichzelf kan nemen als hij der voor staat….Bedankt voor je reactie.
Woow, ik had er nog niet over gehoord, postnatale abortus. En inderdaad, een kindje dat echt ongelooflijk afziet, moet je natuurlijk niet tegen wil en dank in leven houden. Maar een kindje dat gewoon ongewenst is, kan toch perfect geadopteerd worden? Ook al is het kleurenblind of mist het een paar teentjes?