…En eindelijk slaap je niet meer in een spijlenbedje! We maakten je bed open langs één kant en hingen er een hemelbed boven. Genoeg om jou te overtuigen dat het een echt “pisasessen” bed is. Prinses krijg je nog niet zo goed uitgesproken blijkbaar.
De eerst nacht viel je één keer uit je bed, sindsdien is het rustig. Tot mijn grote verbazing kruip je niet zelf uit je bed ‘s avonds als je nog niet wilt gaan slapen, of ‘s morgens als je wakker bent. Je weent of zaagt dan, maar blijft wel flink in bed zitten of liggen. OEF!
Verder was het niet zo’n topmaand hier. Ellis ziek met keel- en daarna longontsteking en jij….in één grote meaga zaag bui, zo leek het. Je weet wat je wilt en herhaald dat 60.000 keer. De grootste zaagbuien zijn “Kaatje luisteren” in de auto en “ik wil puzzelen” (op de Ipad) daarbuiten. Beide héél leuke dingen voor soms of af en toe, maar jij bent geobsedeerd.
Daarenboven zit je ook volop in de : wat? fase. Bij alles wat we doen of zeggen stel jij je vragen. “Mama wat doe je?”, “Mama, wat?” Alweer maal 60.000. Ik hou mijn hart al vast voor de beroemde Waarom? fase.
Je bent in geen enkel opzicht meer een kleine baby. Je wil zo veel mogelijk zelf doen en praat een hele dag. Tenzij er volk bij is of we in een onbekende situatie terecht komen. Dan ga je meestal nog steeds over in totate mute-stand. Het is gelukkig al een stuk verbeterd, want tot een paar maand geleden was het nog veel extremer. Je durft al wel praten waar andere mensen bij zijn, maar in direct contact blijf je wel verlegen. Gelukkig blijkt dat ik vroeger ook zo verlegen was en ik moet zeggen: bij mij is het toch helemaal goed gekomen op dat vlak 😉
Wat me ook opvalt is dat je enorm trots en meisjesachtig aan het worden bent. Je kijkt heel graag naar jezelf in de spiegel (om te zien welke kleren je aanhebt, welk hoedje we je hebben opgezet….) en begint steeds meer inspraak te eisen op vlak van je outfit. Je houdt van hartjes en strikjes en ook wel van rokjes en kleedjes. Maar niet om in te spelen. Dan wil je weer een stoere broek aan om goed te kunnen klimmen. Je glimt van trots als ik zeg dat je zo’n mooie krulletjes hebt en vraagt steeds vaker om een staartje in je haar te doen. Helaas is het daar (ook door het krullen) nog net niet lang genoeg voor. Je hebt wel al een hele haarbos gekregen. Voor t eerst merk ik dat je haar soms vast zit als ik je een slab aandoe. Of als ik je oppak en draag, dat ik je haar uit mijn gezicht moet blazen. Eindelijk, lang meisjeshaar!! I love it!
Verder niet veel te melden deze keer. Je blijft ons verbazen met je kunnen, met je gekke uitspraken en je (voor ons) opmerkelijke geheugen. Bovenal blijf je onze lieve, stoere, cool Jools.
Dikke kus,
je mams!