PFFFF…in afwachting van #Wijvenweek, ga ik alvast voor een gigantische zaag-post….
Sinds wij twee kinderen hebben is het leven hier pretty busy. En héél vaak is het heel tof en fijn, maar sommige dagen….Mijn god, dan zou ik er gek van worden. Van amper tijd voor u zelf hebben en vooral ook: amper tijd om iets gedaan te krijgen. Want altijd moet er wel ééntje slapen, wenen, gepamperd worden. Altijd is er wel eentje ziek of ziek in wording (en dus lastig).
Woensdag is mijn “vrije dag”, een dagje midden in de week, waarop ik niet ga werken. Toen er één kind was kon ik écht genieten van die vrije dag. Er stond van alles op de planning of we genoten gewoon van de ingevingen van het moment. Ook in de zomer is het geweldig: deur open, tuin of speeltuin in. Zij spelen buiten, ik lees een boekje. Iedereen content.
Maar nu, in de winter, met twee kleine kinders. Is het soms zo (!) frustrerend. Soms kijk ik er smorgens zelfs wat tegenop. Roep ik tegen t lief dat hij “volgend jaar maar 4/5de moet gaan werken, want dat ik het niet meer leuk vind”.
En schuldig dat ik mij dan voel. Want welke normale vrouw of moeder ziet er nu tegenop om lekker een dagje thuis te zijn met haar eigen kinderen? En dan hebben wij eigenlijk nog niet eens zo’n lastige kinderen. Meestal zijn ze vrij content én luisteren ze nog goed ook….Maar daar ging het hier niet over. T ging net over die andere dagen….de dagen dat we amper op zijn en Jools een gigantisch ochtendhumeur blijkt te hebben. Of dagen waarop we opstaan en het buiten koud en regenachtig is….
Op zo’n dagen begint het s morgens al: Wat ga ik vandaag weer doen? Om die twee actieve monsters te entertainen. Om zelf toch ook enig gevoel van productiviteit te hebben. Probleem is dat we in een vervelende fase zitten vind ik. Toen Ellis nog klein was, was het nog relatief gemakkelijk. Ellis in de maxi cosi en wegwezen. Maar nu ze te groot is voor de maxi cosi, maar te klein is om bijv zelf te stappen, is alles zo gecompliceerd geworden.
Naar de winkel gaan? Niet handig. Ellis moet nu in het stoeltje van de kar zitten, waardoor ik op voorhand al weet dat Jools lastig gaat worden. Want als Ellis in het stoeltje zit, wil zij dat ook natuurlijk (nog zo’n fase). Soms zie ik er op voorhand al zo hard tegen op, dat ik er gewoon maar niet aan begin.
Alles is gewoon een hele onderneming geworden. Want snel ergens binnenspringen, wil nu zeggen: twee kinderen uit de autostoeltjes halen, veilig op de bestemming geraken (loslopend wild!!) en dan twee los lopende/kruipende kinderen in t gareel houden. Geen kleine baby meer die even in de maxi cosi zit te wippen terwijl we in de wachtzaal zitten. Nee, nee, twee kinderen die elk héél hard een andere richting uitlopen.
Ergens naar toe gaan is sowieso al moeilijk omdat Jools en Ellis héél vaak op verschillende momenten slapen. We proberen nu te werken naar een gezamelijke middagdut, zodat er op dat vlak toch al wat beterschap is.
Daar komt nog’s bij dat Jools in een gigantisch koppige zaagfase is. Ze weet wat ze wil en herhaald dat 60.0000 keer per uur. “Liedjes luisteren” in de auto is daar één van. Thuis zijn de toppers: “Kaatje kijken” en “Puzzelen”, waarmee ze puzzelen op de Ipad bedoelt. Allemaal dingen die ze wel’s mag, maar uiteraard niet elke dag, heel de dag. Zot word ik er van….
Ik wéét dat het een fase is, maar soms vloek ik er toch echt over! Wat kijk ik uit naar de zomer. Dat we terug gewoon meer buiten kunnen spelen en leven. Ellis die eindelijk écht zal kunnen stappen. Ge kunt niet inschatten hoe hard ik daar naar uit kijk.
Dus this is the part waar jullie allemaal meelevend knikken. En mij gerust stellen dat jullie dat ook soms denken/voelen/meemaken. En dat het binnenkort weer leuker en makkelijker wordt. Dat ook natuurlijk….
Waren we al maar een paar maand verder. Lekker op vakantie, zon in eigen land….We are ready for it!
Know the feeling, been there, done that … en ‘t is er momenteel nog niet veel beter op …
Een vrije woensdag zal nooit meer zo vrij zijn als weleer … (binnen een paar jaar zijn het trips naar kine, logo of verjaardagsfeestjes)
Zoals op facebook al gezegd, vanaf vier jaar ben je er door.
We maken het allemaal mee en dat zouden ze je verplicht moeten doen lezen voor je aan kinderen begint 🙂
Herkenbaar, ook al zit er bij ons twee jaar tussen en zit n°2 nog id maxi-cosi (voorlopig)… Dat is de drukte dat andere moeders bedoelden en dat ik niet begreep toen ik er nog maar één had 🙂
Ik troost mij ook met de gedachte dat ik als ik er drie ga hebben zo hard ga zeggen van “jong, zo zagen dat ik deed toen er nog maar twee waren” 🙂
nderdaad: ik knik kei begrijpend. Hier is het net zo en ik word er ook knettergek van.
De laatste zes maanden zijn een enorme confrontatie geweest voor mij. Ik kan er eigenlijk maar heel moeilijk mee om dat ik zo weinig tijd en vrijheid heb voor mezelf. Ik probeer te genieten van mijn baby en mijn kleuter en uiteraard doe ik dat ook héél veel, maar eigenlijk wil ik gewoon dat ze snel groter en zelfstandiger zijn…
Op dit moment is er geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt nog een baby te maken en wéér helemaal opnieuw te beginnen. Gisteren dacht ik nog dat ik dat eens moest opschrijven, met alle redenen die jij opsomt, voor als ik weer eens de drang zou voelen om zwanger te worden.
Heb je dit al eens gelezen:
http://www.codinghorror.com/blog/2011/10/on-parenthood.html
Beste dat ik ooit las over ouderschap.
Ik moest in de week zooo hard lachen in de verloskamer. Een papa zegt tegen zijn pasbevallen vrouw: “och schatje, het ergste is nu toch achter de rug. Vanaf nu is het alleen nog maar genieten”. Uhuh…
Maar bon, in een flits zijn die kinders 7 en 9 jaar en ben je dat allemaal vergeten! Dan vraag je jezelf af waarom je niet méér genoten hebt van hun, als ze zo kleintjes waren. Het gevoel dat je nu hebt is heel herkenbaar voor mij. Maar écht, het wordt beter!
*knik begrijpend*
Ik zie mijn dochter (2 jaar en 4 maanden) doodgraag, ik zou ze niet meer kunnen missen, ik ben blij dat ik het me kan permitteren 1 dag in de week bij haar thuis te blijven, maar op sommige donderdagen (mijn vrije dag) is het beste moment 7.10 uur wanneer ze net in bed ligt en ik heel even van de rust kan genieten.
haha Liselore gij ziet dat nog zitten?? Wacht tot ze uit de maxi cosi is… Ik ben nu écht in de fase van: “een derde….Dat zal toch écht nog niet voor direct zijn zulle”…hopelijk veranderd dat ooit weer 🙂
@ Dorien: merci voor de link! Super leuk om lezen 🙂
Woensdag is ook mijn vrije dag en eigenlijk krijg ik dan best nog veel gedaan met die 2. Ava zit meestal in de buggy of draagzak terwijl Pia op het plankje staat, stapt of in de buggy zit. In de winkel heeft Pia een klein karretje en Ava zit in dat klein karretje. Dikke fun voor beiden. Het lastigste vind ik eigenlijk het moment van thuiskomen met hen na het werk. Beiden hebben dan nood aan veel aandacht, zijn moe, hebben honger… En de nachten. Meer dan 3u achter elkaar wordt hier de laatste maanden niet meer geslapen.
Hallelujah en amen!
I so hear you!
Ik probeer ook steeds iets te plannen op een (vakantie)dag (al is het maar even naar de winkel, bakker, post,…), want een dag met ‘niets’ is: verveling, ambetantigheid, crisissen,…
Maar inderdaad, een uitstapje met 2 of 3 kleine kinderen is ook geen evidentie.
De papa is hier sinds september vorig jaar elke woensdag thuis en ik hoor heel vaak: “Amai, zo’n (namid)dag met de twee oudste is zo vermoeiend! En ik kan niks doen in huis. En ik ben leeg.” En ik denk dan: been there, done that! (En eindelijk voelt hij het eens helemaal zélf…)
En ik kan u ook zeggen: ik vind vakantie natuurlijk heel leuk. Maar stiekem hou ik aan het begin van de vakantie (zeker de grote vakantie) telkens mijn hart vast: hoe ga ik mijn 3 kinders in godsnaam zo lang kunnen entertainen zonder dat ze elkaars haren uittrekken?
En ben ik stiekem ook telkens blij als ik opnieuw mag gaan werken…
En als ik een week aan het werken ben, kijk ik met heimwee alweer terug naar de vakantie 😉
Maar het wordt ECHT WAAR beter 🙂
Al kan ik het me voor deze zomer ook nog niet helemaal voorstellen hoe ik met mijn 3 patatten naar bvb. de speeltuin ga trekken…
Aaaah, zeer herkenbaar 🙂 Maar ik krijg ook wel ‘n beetje schrik voor wat mij nog te wachten staat de komende jaren, als ik dat hier zo lees. Binnen 5 weken is mijn zwangerschapsverlof gedaan, ik vrees dat dan deel 1 van de moeilijke periode gaat beginnen. Maar bon, moeilijk gaat ook zeker 😉
Héél herkenbaar!!! En volkomen normaal. Maar wat als nummer 2, nummer 2 en 3 blijken te zijn :-)Ons kindjes zijn bijna exact even oud (juli en feb.) maar bij ons dus een extraatje. Voor ons is het een ware verademing als er om 1 of andere reden eens even 1-tje minder is 🙂
@Evelyne: Wow! écht, respect hoor 🙂 Maar ja, als je er voor staat, doe je het natuurlijk gewoon hé! Gelukkig ook dubbel de vertedering en schattige momenten hoop ik dan 🙂 En inderdaad: de dagen dat ik eens maar met één kind ben vind ik nu dubbel zo leuk! Wat een verademing, wat een gemak denk ik dan
Grappig hé! En ik durf te wedden moesten we van 1 naar 2 gegaan zijn dat wij dat ook zwaar zouden gevonden hebben 🙂 Afgelopen jaar was super zwaar maar ook heel speciaal! Ons Erin is van 24 juli en Maren en Loren zijn van 26 febr. Het is altijd leuk om jouw berichten te lezen want het is zo herkenbaar en dan denk ik soms: ach, tis toch normaal wat Erin doet, want Jools doet dat ook :-)(bv. dat 10.000 keer herhalen…). Maar Ellis is wel een felle hoor! Daarmee mag ik die van ons echt niet vergelijken of ik word niet goed 🙂
Oeh, veel instemmend geknik hier! En dan is Jolien al bijna 4 en zit Lena voorlopig nog in de maxicosi. Ik ben benieuwd wat dat over een paar maanden gaat geven, als ze stapt! Mijn zus deed haar kinderen echt een soort van leiband aan, maar dat gaat mij precies toch iets te ver!