Weet het nog heel goed

Een jaar geleden is het vandaag zeg. Een jaar, en toch herinner ik mij die dag nog perfect.
Hoe ik ‘smorgens op controle ging bij Annemie. En daarna vanalles voelde. Hoe ik eerst super content was, maar in de namiddag plots een raar gevoel kreeg. Een onbestemd gevoel dat zelfs even voor paniek zorgde.

Een telefoontje naar mijn ouders. Of zij Jools konden afhalen van de creche. Gewoon voor de zekerheid.
Een telefoontje naar het lief. Dat hij toch maar best op tijd naar huis kwam. Dat ik dacht dat er misschien wel iets aan de gang was.

Eten van afhaal Chinees. Bellen naar Annemie. Plots weten dat het echt wel zo ver zou zijn. Afvragen of 18 februari een coole datum was. Nog wat chatten met Tamara op Facebook. Kijken naar Grey’s Anatomy. Bellen met mijn neef.

Dan toch maar naar het geboortehuis gaan….en amper een paar uur later was ze daar dan. Een hele grote brok. Ellis. Een zus voor Jools.

…alsof het gisteren was.

En toch is het morgen haar eerste verjaardag zeg. Wat gaat dat snel. Mijn lieve, vrolijke Ellis.
Ik beleef het dit jaar toch emotioneler dan vorige keer. Toen Jools één jaar werd, kondigden we de komst van Ellis aan. Nu heb ik echt het gevoel van “geen baby in huis meer”. Want ook al is ze nog een beetje klein, een baby is ze toch écht niet meer. Ze sprak vanmorgen zelfs een eerste zin uit begot. ” Ellis kaka edaa” zei ze. Luid en duidelijk. Een zin. Mijn baby.

Ik denk vandaag terug aan vorig jaar. En morgen kus ik haar te pletter. Zondag nog een feestje en dan zit het er weer op. The end of an era, alweer. Hopelijk volgt er (ooit) toch nog een keer, denk ik stiekem.

En ondertussen zing ik: “It’s not your birthday, it’s not today“