Woensdag ochtend, rond een uur of tien.
Ging een vrouw naar de dokter.
Correctie. Ging een vrouw naar de dokter met twee kleine kinderen.
Voor Ellis, met Jools erbij. Het was ons eerste uitstapje sinds Jools plots besloot zindelijk te worden. Zaterdagochtend kondigde ze plots aan dat “ze geen pamper meer nodig had, ze ging wel op de wc gaan vanaf nu”. Enkel in de auto richting creche en bij dutjes en slapen doen we er nog wel eentje aan. Met de onvoorspelbare files (zo net na haar ochtendmelk) lijkt me dat toch nog het veiligste.
Maar dus, den dokter.
Waar wij in de wachtkamer zaten. En Jools om de twee minuten riep dat ze “kaka moest doen”. En Ellis die dan begon te brullen omdat wij ons wat verder van haar verwijderden (zo is ze wel, als ze zich niet lekker voelt). En ik die schipperde tussen de twee…”Neen Jools, niet al dat wc papier pakken”. “NEEN!!!! Ellis, niet head first van die trap proberen kruipen”. “Neen Jools, doe eerst uw broek terug aan voor ge de volle wachtkamer in loopt”.
Maal 100.000 (ongeveer)
En dan binnen bij de dokter. Waar Jools elk speeltje uit de speelgoedmand haalde om dan tot besluit te komen dat ze toch echt.dat.eendje.helemaal.vanonder.in.de.mand.moest.hebben. En Ellis die lang moest wachten (op een second opinie, op een resultaat) en dat mega beu was en dus het papieren kleed waarop patiënten liggen op de onderzoekstafel begon te verscheuren in 80.000 snippers, die ze dan ook enthousiast doorheen de kamer smeet.
Voeg daar nog bij dat het al driekwartier na Ellis haar dutjes-tijd was én we een kwartier verwijderd waren van Jools haar lunch uur en ge kunt u waarschijnlijk al voorstellen hoe goed gezind die twee waren.
De dokter probeerde mij nog wat advies over de behandeling en het juiste medicatie gebruik mee te geven, maar veel kon ik er niet van opmaken. Jools was namelijk redelijk ontzet over het feit dat het de dokter haar nu niet ging onderzoeken.
“BEL MIJ MAAR ALS HET NIET DUIDELIJK IS”, probeerde ze nog, zo na de derde poging.
Ik strompelde naar buiten. Met een boze Jools, een scheeuwende doodmoë Ellis, een berg jassen, sjaals en mutsen. Ah ja, want we waren ook nog’s te voet natuurlijk. Dus probeerde ik in de gang iedereen in de juiste jas en winteroutfit te wringen én vast in de buggy geklikt te krijgen. Terwijl ik Ellis in bedwang probeerde te krijgen, duwde Jools mijn handtas (die op de buggy stond) op de grond. De hele inhoud verspreidde zich in de gang van het dokterskabinet.
*ZUCHT*
woensdagochtend, rond een uur of elf uur dertig.
Ik kom thuis, uitgeput. Met twee hongerige kinderen en het besef dat ik nog niets van eten voorbereid had. Ah ja, wie had nu ook gedacht dat de dokter waarbij ge altijd lang moet wachten, zou antwoorden met: “Ah dat komt goed uit. Kom maar nu direct af, er heeft juist iemand afgezegd”.
De persoon die een 4/5de dag een vrije dag noemt, heeft nog nooit 4/5de gewerkt denk ik. Of hij heeft geen kinderen.
Op zo’n moment vraag ik mij dus af hoe anderen het doen. Met meer dan twee kinderen. Want mijn droom is nog altijd om drie kinderen (of meer) te hebben. Maar op dagen als dit zie ik dat eerlijk gezegd niet altijd zo hard zitten. Dus écht, meervoudige moeders, hoe dealen jullie met zo’n situaties? Ik vraag het mij écht serieus af.
Gewoon, zoals jij. Dealen met de situatie en proberen het hoofd koel te houden. Ook al zijn dergelijke situaties hoogst onaangenaam op het moment zelf, ik heb er toch wel om moeten lachen. En dat zal jij ook wel kunnen. Zo’n situaties komen nu ook weer niet elke dag voor en bij jou zijn ze ook nog heel jong. Dat loopt wel los. Al zou ik ze bij momenten ook nog wel eens achter het behang willen plakken. Of gillend weglopen.
Oh maar lachen doe ik er ook wel mee hoor, zelfs op het moment zelf. Laat de mensen maar kijken, denk ik dan. Ik blijf kalm, anders zou het alleen maar erger worden hé? Maar toch komt dan elke keer die vraag: hoe doet ge dit in godsnaam als ge méér kinderen dan handen hebt?
Maar ja, inderdaad, meestal zijn er dan toch één of meer kinderen bij die al wat ouder zijn, dat zal ook wel helpen zeker?
Dat helpt zeker. Verstand komt met de jaren, hé. Ze weten dat ze het niet allemaal tegelijk moeten uithangen of dat ik het dan ook begin uit te hangen op een voor hen niet zo aangename manier 🙂
haha, dit klinkt zo herkenbaar! ik heb er 4 (tussen de 6 jaar en 10 maanden) en de scènes die jij beschrijft kan ik me levendig voor de geest halen. Gelukkig zijn er zoveel andere momenten dat het wel vlot gaat en waar de “groteren” voor entertainment zorgen voor de “kleintjes”. dat “geduld een schone deugd is” leren ze hier al van kleinsaf. hopelijk is je kleintje ondertussen aan de beterhand.
Mijn schoonbroer heeft er 5 en de mama lijkt mij altijd compleet Zen te zijn. Ze is ook wel bijna altijd thuis, dat helpt zeker? (maar zou ik niet willen)
Ik wou ook altijd 3 kindjes maar op dit moment denk ik eerder: no way in Hell dat ik dit nog een keer doe!!! 😉
Zo herkenbaar!
Typisch he: als er iéts niet vlot verloopt, loopt meteen alles fout. Anders of beter had je het niet kunnen doen, denk ik. En inderdaad kalm blijven. Ik moet zeggen dat ik in het openbaar vaker kalmer kan blijven dan thuis 😉
Ik heb al vaak gehad dat ik op zo’n moment (hysterische, huilende kinders en nog wat dingen die tegelijkertijd fout lopen) zelfs luidop in de lach schiet. Openlijk. Uit onmacht eigenlijk. En dan heb je nog méér starende blikken, i tell you 😉
Onlangs was ik met Nora en Lena ‘iets gaan drinken’ in een brasserie’tje. Om Nora een plezier te doen. Veel volk, maar belofte maakt schuld, dus we vonden een piepklein plaatsje in een pokkewarme brasserie. Lena zat op mijn schoot, maar wou ofwel rondlopen op de grond (kon niet) ofwel alles op tafel op de grond smijten (mocht niet), dus: gekrijs en gebrul. En Nora – waarvan ik dacht dat ze blij en flink ging zijn – was boos omdat ze geen extra snoepje meer kreeg (nadat net ervoor afgesproken was dat het de laatste waren) en legde zich boos neer op de zetel waarbij ze de mensen vlak naast haar stampte (boze blikken!) waarna ze zich op de vuile grond legde en aan het roepen was “dat ze nooit eens iets mocht van mij”.
Ik heb nog nooit zo snel mijn appel-kerssapje uitgedronken. En ben ijzig kalm gebleven. En haar pas in de auto eens rustig maar duidelijk gezegd hoe teleurgesteld ik was.
Enfin, we komen het dus allemaal tegen.
En nog een gouden tip: áltijd iets om te eten bij hebben voor de kinderen! Een koek ofzo. Liefst zonder chocola…
De mijne zijn daar alleszins efkes mee geëntertaind.
En op voorhand afspreken dat als ze flink zijn ze een sticker mogen plakken of een spelletje mogen kiezen dat we dan samen spelen, helpt ook soms.
Ik ben blij dat spaghetti in een paar minuten gekookt is en er altijd wel een bokaal manna-saus in de kast staat … En die 4/5e dag … daar maak ik me allang geen illusies meer over. Ik ben dan al heel blij dat ik op een kleine voormiddag een loopje kan doen en den boven als iets of wat opgeruimd krijg. In de namiddag komen daar drie zonen, een bezoek aan kine en nog wat stijk bij 😉
Als ik je berichtjes lees dan denk ik altijd, amai zoooo herkenbaar. en stiekem blij dat dit niet alleen bij mij is. Ik wil er ook zo graag 3 maar soms de drukte van die 2 nu pff maar ik denk dan altijd, die oudste is dan al groter en dat wordt makkelijker.Triple P (Positive parenting program) heeft voor ons al veel situaties makkelijker gemaakt. Groetjes
@destikdoos: ah!! Daar heb ik vroeger al over gehoord, maar weet er niet veel over. Waar of wat lees jij daar over?? Interesting stuff!!
zweten en doorgaan :-)))))
Ik doe ook praktisch alles alleen met de 3, en nu lukt dat (meestal) goed. Maar zo op tijd en stond eens ne keer goe zweten, ach ja dat hoort erbij 🙂