Vannacht werd ik, tijdens een hele diepe slaap plots wakker. Ik hoorde iets op de babyfoon van Ellis. Raar, dacht ik, want Ellis die horen wij normaal echt nooit. Ik luisterde, maar hoorde niets heel verdachts. Ik dacht dat ze gewoon even wakker was geworden. Ze was nogal vroeg gaan slapen vandaag. Zonder het echt te beseffen viel ik weer in slaap.
Een dik uur later (gok ik) werd ik weer wakker. Ik moest plassen. Toen ik terug naar boven wou gaan, dacht ik terug aan het geluid van daarnet. Plots voelde ik met elke vezel in mijn lijf dat ik toch best even Ellis moest checken. Heel stil en in het pikkedonker deed ik de deur open. En meteen was het duidelijk: een afschuwelijke, vieze, zure, halfverteerde brood geur kwam mij te gemoed. Mijn maag keerde zich om. Van de geur, maar ook van de acute stress. Hopelijk was ze niet gestikt in haar kots zeg.
Ik deed het grote licht aan en mijn hart brak. Daar lag ze, half zittend, half liggend….geweekt in haar eigen kots. Zo zielig zeg! Kots in haar haar, op het bed, al haar knuffeltjes, naast het bed. Heel haar slaapzak doorweekt en haar pyjama ook al. En geen kick had ze gegeven zeg.
Soms wou ik toch echt dat ze een beetje minder gemakkelijk was. Ze mag zich toch ook’s laten horen. Dan had ze daar niet zo lang gelegen. In die viezigheid, in die geur.
Arme Ellis.
Gelukkig was ze vanmorgen weer haar vrolijke zelve, dus ik denk dat ze gewoon wat mis gegeten had.
Dat is zo zielig!!
Maar wat een lieve, flinke meid!
Wellicht had ze zelf nog slaapdronken niet door wat er gebeurde!
Wat een vreselijke ervaring!
Ik heb Kato ook eens slapend in de kots gevonden. Zo verschrikkelijk zielig! Ik ben daarna nog heel lang elke nacht een paar keer aan haar matrasje en kleren gaan voelen of alles nog goed was. Zo traumatisch!