Elf maanden vandaag! *slik*
Wat ik elke dag met jou zie en merk wordt plots officieel. Je bent geen baby meer, maar een vrolijke brok ondeugendheid. Bijna één jaar. *Bang! Voorbij*
Na ons weekje thuis in de kerstvakantie had je plots zoveel bijgeleerd. Je staat super goed recht en stapt rond aan alles wat je te pakken krijgt: het stoeltje, je speeltafeltje, het winkeltje,… Je klimt graag (en uiterst behendig) de trappen op. Zelfs een stijle ladder vormt geen enkel probleem. Je woordenschat groeit zienderogen. Van je eerste woord “Bumba” ging je naar: “papa, mama en Ellis”. En ik zou zweren dat ik je al twee keer “Henry” heb horen zeggen.
Je bent nog altijd super super content. Met alles. Tenzij Jools iets van je afneemt of als er iets niet gaat zoals jij het graag zou willen (bijvoorbeeld als de poppenbuggy omvalt). Dan brul je hysterisch, waardoor het écht lijkt alsof er iets verschrikkelijks gebeurd is. Daar moeten we nog even aan werken, want er is bij jou géén verschil te horen tussen een “gewone” ween en een “er is écht iets gebeurd” ween.
As we speak ben je al aan je volgende skill aan het werken. Je zou heel graag zelf op de zetel kunnen klimmen en oefent tot je er (letterlijk) bij neer valt. Je bent zo gehaast. Je wil kunnen wat die grote zus van je kan. Liever vandaag dan morgen.
Je zwaait als we weggaan, doet enthousiast van bravo en geeft uiterst schattige kusjes als we dat vragen. Zingen we van “la, la, la” dan horen we een duidelijke echo. Vertederingslevels worden zwaar overschreden. Je hebt nog steeds acht tandjes: 4 beneden en 4 boven. Tanden poetsen vind je voorlopig nog héél leuk. Je moet er altijd heel hard om lachen. Hopelijk blijft dat zo!
Je rulet op vele vlakken en wint elke dag nog meer ons verliefde hart. Hoewel je uiterlijk op je zus lijkt, zien we toch verschillen in jullie karakter. Jij bent veel rustiger en oh zo lief. Je bent nog steeds de makkelijkste baby ever. Rond 19u30 leggen we je in bed. Je geeft meteen geen kick meer en laat niet van je horen tot een dikke twaalf uur later. Het is een zéér geapprecieerde kwaliteit van jou! We moeten nog altijd regelmatig eens opstaan voor je zus, dus de uren slaap die jij ons gunt, zijn zéér welgekomen.
Ook tijdens onze dagelijkse file-ritjes naar en van de crèche geef jij geen kick. Letterlijk. We horen je niet! Jij droomt wat, kijkt naar buiten, leest een boekje of speelt met je popje. Zagen of wenen deed je bijna nog nooit in de auto.
We moeten echt ogen op onze rug hebben. Kijken we één seconde niet, dan zit je boven in de gang (je klimt de trap op met duizelingwekkende snelheden), heb je een wasco opgegeten of probeer je Frank’s eten op te eten.
Hoewel het leven vaak druk en hectisch is met twee kleine kindjes erbij, zouden we het toch écht niet ander willen. Als ik zie hoe graag jullie elkaar zien, hoe blij jullie zijn als jullie elkaar ‘s morgens terug zien en hoe hard Jools er op staat om je voor het slapen gaan een kusje en “een dikke vriend” te geven, dan smelt mijn hart.
Soms droom ik al weg. Over hoe het later zal gaan. Als jullie tienermeisjes zijn. Zouden jullie dezelfde hobby’s hebben? En dezelfde vrienden? Gaan jullie in dezelfde stad studeren (Gent???)? Ik kan maar één ding hopen en dat is dat jullie goed overeen blijven komen. Dat jullie veel aan elkaar zullen hebben en er voor elkaar zullen zijn wanneer nodig.
Maar laat ons beginnen bij het begin: jouw allereerste verjaardag! Ik plan alvast een leuk feestje voor je. Met iedereen die we graag hebben en zien.
Hopelijk vind jij daarna toch ergens een klein pauzeknopje. Het gaat allemaal zo snel en jij bent gewoon niet te houden. Neem je tijd lieve Ellis. Groot zijn moet je nog zo lang.
Dikke kus,
je mams
mooi 🙂