TOW she didn’t go to school…

Ofte: 2 jaar en half Jools.

Oh my god. Ik kan het niet geloven. Where has the time gone? Plots hebben wij dus een 2,5 jarige én een bijna één jarige dochter. En soms kan ik nog altijd niet geloven dat we echt een gezin zijn. Dat wij echt een kind hebben, laat staan twee.

Dan zit ik in de zetel en staat er plots een reuze kind voor mijn neus te dansen en te zingen en een hele uitleg te geven over wat ze zingt. Huh? Een kleuter? Waar komt die plots vandaan? De tijd gaat zo snel sinds jullie er zijn. Ik weet het, ik val in herhaling, maar het is écht zo.

En nu ben jij er dus 2,5. Een kleine gigant. Een (meestal) vrolijke kleuter. Een spraakwaterval.

Normaal zou je vandaag met school gestart zijn. Ware het niet dat ik een paar weken geleden een gigantische aanval van uitstelgedrag kreeg. Ik stapte weg uit de crèche en plots voelde ik het: het is nog te vroeg. Door al het RSV gedoe hier in huis was er maar weinig tijd voor het potjestrainen. Bovendien wil ik niets overhaasten én wil ik dat je vol zelfvertrouwen zindelijk bent eens je met school start. Een mens kan maar één schoolstart maken en ik wil dat het voor jou een positieve is. Uitstellen die handel dus en we zien wel wanneer we dan wel starten: na krokus of pasen. Je hebt nog tijd genoeg! Bovendien zal je meteen hele dagen moeten gaan en ook dat zie ik nog niet helemaal zitten.

Je werd afgelopen maand overstelpt met kado’s en aandacht. Eerst was er de sint, dan de kerstman en most of all: een hele week kerstvakantie voor ons allen, samen thuis. Je genoot met volle teugen en werd  net iets te gemakkelijk gewend aan al die verwennerijen. Ik heb mijn lesje geleerd. Vanaf nu koop ik speelgoed niet zomaar tussendoor meer, maar spaar de wishlist op voor feestdagen. We zijn hier volledig overstelpt en het lijkt hier soms meer op een speelgoedwinkel dan een woonkamer. Niet te doen dus. En vooral: nergens voor nodig.

Deze maand moesten we ook nog’s naar t UZ waar je om het half jaar je bloed- (en vooral hemoglobine) waarde moet laten nakijken. Ik verwachtte een groot gevecht en veel tranen. Je verbaasde ons allen door geen kik te geven. Met grote ogen vol spanning wachtte je af. Enkel toen de naald eruit gehaald werd, begon je toch even te wenen, maar toen was het kwaad al geschied. Ik was alvast super trots op je. Bij Ellis hadden we net iets meer mankracht nodig 😉

Je bent gek van liedjes zingen, dansen, puzzelen en boekjes lezen.  Je praat honderduit, je telt tot 6 in een eigen uitgevonden volgorde, je zegt (al enkele maanden trouwens) op uiterst schattige wijze je voor- en achternaam én dat je “vier jaar bent”. We’re working on that one. Je praat over “ik, mijn, jou, jouw”, zegt sommige dingen al correct in het meervoud en sommige werkwoorden correct in de verleden tijd. Goed bezig dus!

Je zorgt vol liefde voor je popje en ook voor Ellis. Je knuffelt en kust haar nog steeds héél graag en doet dat soms met iets te veel enthousiasme. Aangezien Ellis ook steeds mobieler en sterker wordt ontwikkel jij nieuwe technieken om haar tegen te houden of te laten doen wat jij wilt. De belangrijkste er van is op haar gaan zitten. Ook daar nog een klein werkpuntje dus.

Hipperdepip voor jou. Mijn super stoere, oh zo lieve super coole Jools. 2,5 jaar. Wat ga je snel. Geniet nog maar even van je dagen in de crèche. Waar niets moet en heel veel mag. Je vriendje Daan start vandaag wel op school. Je zal hem zeker missen. Binnenkort is het jouw tijd. Dan word jouw wereld weer wat groter. Je bent er (bijna helemaal) klaar voor en wij zullen supporteren aan de zijlijn.

Dikke kus,
je mams