Meligheid a gogo!

Elke avond als ik ga slapen volg ik een bepaald ritueel.

Ik ga naar boven in het donker. In de badkamer doe ik het kleine lichtje aan en met die deur open ga ik stilletjes piepen bij Jools. Elke keer denk ik een nanoseconde over hoe ik zou reageren mocht ik nu iets heel ergs aantreffen (Jools die niet meer ademt ofzo) Ik weet niet waarom ik dat doe, i’m just weird like that. Elke keer weer kraakt die ene plank. In het donker stap ik naar Jools haar bedje, maar na de krakende plank hoor ik meestal een zuchtje of een arm die beweegt en daardoor de tuut die lawaai maakt. OEF. Ze leeft nog.

Daarna ga ik naar buiten en doe ik het grote licht aan. Voorzichtig ga ik bij Ellis binnen. Die ligt meestal in één of andere gek standje, dus leg ik haar weer goed. Elke keer slaapt zij onverstoorbaar verder. Vol vertrouwen, 100% schattigheid. Zo lief, zo mooi.

Elke keer sluip ik weer naar buiten met een glimlach. Wat ben ik blij. Blij met twee lieve, toffe, brave, vrolijke, grappige, gezonde dochters. En wat een geluk wij hebben. Dat het toch zo vlot gegaan is. Achteraf bekeken.

Ook al is het hier soms hectisch en geraakt al het werk nooit helemaal gedaan, ik zou het toch zo opnieuw doen. Dat wij dikke gelukzakken zijn hier!