United we stand, divided we fall

Het is een zwarte dag in mijn bestaan.
Totaal onverwachts zag ik het vanmorgen plots verschijnen op Facebook.
De Heideroosjes stoppen ermee. De sympathiekste band van Nederland en verre omstreken.

De roosjes, mijn roosjes.

Géén band speelde een grotere rol in mijn leven. Ik leerde er zo veel vrienden kennen, maakte de zotste avonturen mee, we liepen de stomste accidenten op. Braken benen en liepen vele blauwe plekken op. Ooit barstte ik zelfs mijn borstbeen, daar op de eerste rij. Van Pukkelpop. Het hoogtepunt van het festival: De Heideroosjes op een barstensvol plein. Slechts drie nummers in de set kreeg ik een crowdsurfer langs achter hard op mijn rug gesmeten. Aangezien ik op de eerste rij stond, kwam ik pijnlijk in botsing met het hek en krak zei dat borstbeen. Pijnlijk, ge kunt dat niet geloven. En zo waren er wel meer oorlogswonden. Oorlogswonden en stoere verhalen.

Mijn eerste auto accident had zelfs met de Heideroosjes te maken. Op weg naar de verre Limburg ergens werden wij in’t gat gereden. Met den auto van mijn moeder zeg. De “I’m not deaf, i’m just ignoring you” sticker kon de blutsen niet verbergen. Gelukkig heb ik nogal coole ouders en mocht ik toch later de auto nog gebruiken.

We huurden camionetjes, smeten er een matras in en reden heel België en Nederland af. Géén enkel (of toch bijna geen enkel) concert mistten we. Vele kilometers op onze tellers.

Met een vaste plaats, op de eerste rij, iets meer naar rechts dan het midden. Daar stonden wij. Altijd. No matter what. The frontrow Hooligans.

Een fijne tijd. Een wilde tijd. Vol rock n’ roll. En vooral héél véél fijne herinneringen. Van die ene keer in Duitsland. En die andere keer in hun hometown Horst. Waar ik op het podium Punica mocht zingen. En zelfs die keer met het borstbeen was achteraf gezien toch wel een heel cool verhaal (over hoe ik samen met de gitarist van Limp Bizkit in het ziekenhuis bleek te liggen. Omdat hij zijn vinger tussen de tourbus deur had gestoken. En dat ik van hem een lelijke sticker kreeg, omdat ik wat langer had moeten wachten omdat hij voorrang kreeg). Te veel op op te sommen.

Oh the memories. Wat keek ik er naar uit om een keertje met onze kinderen te gaan. Later. Als wij met z’n allen 45 waren ofzo. Want door de komst van lieven en kinderen gingen we al een tijdje niet meer zoals vroeger. Er werd nog wel’s gesproken over gaan, maar vaak kwam het niet uit. Maar plannen en dromen waren er wél nog.

Gelukkig volgt er nog een afscheidstour. We zullen er zijn. Net als vroeger.

See you on the frontrow!