Fuck zeg. Fuck.
Meer kan een mens eigenlijk niet zeggen hé?
Hoe iets op een kwartier tijd zo kan omslaan? Van zomerse fun tot pure horror.
Zelf was ik er niet bij. Nog niet. Mijn ticketje voor vrijdag lag klaar.
Mijn wél aanwezige vrienden kreeg ik gelukkig snel te horen. Iedereen ok. OEF!
Toch was/ben ook ik een beetje in shock. Al twee dagen volg ik alles op de voet, wil ik alles lezen, zien en horen. Want Pukkelpop en ik…Da’s toch een beetje speciaal.
Al jaren mijn meest favoriete festival. Waar ik altijd naar toe ging. Vroeger drie dagen. Drie dagen van optreden naar optreden, zonder pauze bijna. Want op Pukkel moest ik alles gezien hebben. Alles.
Sinds ik kinderen en minder mega favoriete bands heb, ga ik niet meer altijd drie dagen, maar toch altijd minstens een dag. Want niet naar Pukkelpop gaan, dat is geen optie. Dat gaat niet, dat komt niet in mij op. Pukkelpop en ik, dat is grote liefde.
Ik maakte er al veel mee. Mooie dingen, toffe dingen, geniale optredens, fijne vriendschapsmomenten, festivalliefkes, totaal verregend worden, totaal verbranden, verkoeling krijgen van de brandweermannen die met hun slangen het publiek verfrissen en geëvacueerd worden van een totaal verzopen camging. Een gebarsten borstbeen, afgevoerd worden met de ambulance…been there done that. En jaar per jaar vele uitersten. Maar dat nu, op 15 minuten tijd die uitersten elkaar zo moesten ontmoeten….Dat is gewoon niet te vatten.
RIP aan de mensen die door dit noodlot getroffen werden. Vechtlust en véél sterkte aan de zware gewonden. En courage aan alle mensen die verdwaasd achterblijven, die er van dichtbij of veraf bij waren….