Lieve Jools,
Wat is het wennen. Sinds twee volle dagen zitten we weer in het échte leven.
En in het echte leven moet een mens werken om zijn rekeningen te kunnen betalen. Wat deed het even raar. Plots besefte ik wat een voorrecht het toch was om zo lang zo veel tijd met je te kunnen doorgebracht hebben. Hoewel ik er aanvankelijk wat tegenop zag (of vooral: schrik voor had) om zo veel tijd alleen thuis te zijn met twee kleine kinders…was het uiteindelijk toch zo tof!
Je bent echt een super zalig kind om in huis te hebben Jools, je hebt gewoon géén idee.
Je bent meestal uiterst grappig, goed gezind en entertainend. Je speelt super zelfstandig, bent nog altijd een durfal en een wildebras. Je moedert over Ellis, maar ook je popje, Toddje en konijntje krijgen de allerbeste zorgen. Je hebt ontzettend veel fantasie en speelt graag dingen na. Je olifantje blijft je goede vriend die aan je zij staat in goede en kwade dagen. Hij lijkt soms op een imaginaire vriend. Hij moet mee aan tafel zitten (mooi rechtop!), mee appel eten, mee op het potje, mee in bad (error! error!), mee in de auto, zelf autorijden, samen op de fiets…. Je kan niet zonder hem. Het is soms echt schattig om zien.
Appeltje eten
Knuffelen
Je woordenschat gaat er letterlijk elke dag op vooruit. Je praat ons de oren van het hoofd. Je geniet enorm van liedjes luisteren en vooral ook zelf zingen.
Je bent lief, ontzettend lief. Voor ons, voor Ellis, voor Frank & Henri. Ik geniet ontzettend van je kusjes en knuffels, al moet ik ze soms wel zelf vragen. In tegenstelling tot Ellis, die zomaar overladen wordt.
Je blijft ook enthousiast over je kleine zusje. Als ze in haar bed ligt, kan je niet wachten om haar te mogen gaan “halen”. Je smijt dan vol enthousiasme de deur open, brult haar naam en gaat boven haar hoofd hangen. “Allllooooo Ellis!!”. Je ben totaal niet jaloers meer, snapt dat je soms eventjes moet wachten en dat ook zij soms moet eten en drinken en god forbid aandacht krijgen 😉
Je kan ook steeds beter en langer stappen. Soms gaan we nu ook samen op stap zonder buggy. Een vreemd gevoel vind ik dat eigenlijk. Het voelt dan alsof je plots een pak ouder bent. Jij loopt dan vrolijk wijzend en rondkijkend naast me. Ondertussen honderduit pratend over alles wat je ziet en hoort en tegenkomt. Niets ontgaat je. Alles voorzie je van commentaar. Al dan niet verstaanbaar 🙂
Soms besef ik plots weer dat je toch stiekem eigenlijk ook nog maar een klein meisje bent, want door je zelfstandig zijn, durven we dat soms al’s vergeten. Ik merk het bijvoorbeeld als ik zie hoe hard je kan genieten van je avond flesje melk. Want ja, nog altijd drink jij na je boterhammetjes en voor het slapen gaan een flesje melk. Je word euforisch als je merkt dat het weer die tijd van de dag is. Het is je grote motivatie om nog even snel samen op te ruimen. Het laatste stuk speelgoed smijt je dan in de kast terwijl je hysterisch “flesje melk” roept en richting zetel spurt. Als je aan het microgolfgeluidje hoort dat het flesje klaar is, gil je het uit van contentement. Vervolgens geniet je zo hard dat ik er nog niet aan denk om het flesje te vervangen door gewoon melk bij je maaltijd. Het is nog steeds zo’n gezellig momentje waar we eigenlijk allemaal van genieten.
Doe zo verder dus lieve Jools. Oh zo groot en stoer, maar soms toch zo klein en fijn.
Je bent geweldig. Als kind, als dochter, als grote zus, als jezelf.
Dikke kus,
je mams
Zo mooi geschreven! Ze treffen het, met zo’n super mama!