D-Day!

Lieve, lieve Ellis,

Morgen is het zo ver: ik terug aan het werk en jij (bijna) fulltime naar de creche.
Omdat ik  hier en daar al wel wat gewerkt heb, is de overstap minder groot dan vorige keer. Maar toch blijft het iets speciaals. Het einde van een tijdperk, het einde van “een speciale periode”, eerst van zwanger zijn en dan van net bevallen zijnde.

Al klopt het niet helemaal, want jij blijft eerst nog een weekje thuis bij Jools en papa. Maar vanaf volgende week draai je mee in de mallemolen, genaamd ons leven.

Elke dag zal je mee gaan naar Brussel. Waar we je in de uiterst bekwame handen van de Ukkepuk mensen laten. Naast je in de auto zit Jools, in de creche zit ze een verdieping onder je. Je zal je dus (hopelijk) niet al te veel vervelen.

Soms voel ik mij schuldig lieve Ellis. Schuldig omdat jij toch zo’n fijn, lief, blij en gelukkig kind bent. Omdat we het, omdat jij ons tweede kindje bent, soms misschien een beetje té vanzelfsprekend vinden. Omdat we bij al jouw kunnen en doen misschien iets minder verbaasd zijn dan the first time around. Maar weet dat we het wel zien en opmerken. En dat we weten dat jij de allerliefst baby ooit bent. Ik zie het als je met een tevreden glimlach de dingen rond je gadeslaat. En als we ‘s avonds een klein momentje samen hebben wanneer ik je in bed leg. En jij met je mooie, lieve glinsteroogjes geweldig lief naar me lacht. Alsof je me wil bedanken voor de fijne dag die we hadden. Of als je ‘s morgens explodeert van blijheid als we je uit je bedje komen vissen. Of nog beter, als we naast elkaar rustig wakker worden. Omdat we de slechte gewoonte hebben om je smorgens rond een uur of zes bij ons in bed te nemen. Omdat je dan even lastig bent en wij bang zijn dat je Jools gaat wakker maken. Als we je bij ons nemen ben je meteen rustig en stil en slaap je nog een paar uur mee, lekker tussen ons in. Ik wéét dat het héél fout is en dat we hier later nog om gaan vloeken, maar stiekem geniet ik er ook kei hard van. Jouw kleine buikje dat op en neer gaat. Zo rustig en content. Vol vertrouwen. Zalig gewoon.

De laatste dagen heb ik er héél bewust extra van genoten. Van jij die lekker in mijn armen in slaap valt. En jij en ik die samen een middagdutje doen in de zetel. Gewoon, jij en ik. Want ook al blog ik misschien iets minder vaak over jou en je kunnen, weet toch maar dat ik je pretty amazing vind. Ik ben zo blij dat jij, net als je zus,  er voor koos om ondanks de ongunstige prognoses er toch te zijn.

Ik hoop dat je even gelukkig zal zijn in de creche als Jools het was/is. Het waren vijf (bijna zes) héél fijne maanden. Maar nu is het dus toch tijd om samen weer in het échte leven te stappen.

Dikke kus,
je mams