huh? Is het alweer de negende van een maand?
De dagen vliegen hier maar voorbij zeg lieve Jools. En nu ben jij er alweer een maandje ouder. De laatste voor je 2de verjaardag. Niet te geloven gewoon.
23 maand, wat een fijne leeftijd toch. Elk moment met jou is eigenlijk echt geweldig leuk.
Zelfs op de momenten dat jij het ongelooflijk uithangt, betrap ik ons (uw vader en mij) er regelmatig op dat we elkaar met verbaasde pretogen aankijken. Want zelf de vervelende momenten zijn vaak gewoon ook een beetje grappig. Als je zo’n aanval krijg van peuterpuberteit-achtige toestanden dan ben je namelijk een ontzettende drama queen.
Je kan ontzettend hard huilen: grote open mond en brullen maar. Vol overgave. Om dan een minuut later op te staan en “ohhh!! Brommer” te roepen bijvoorbeeld. In een perfect normale stem, like nothing ever happend.
Je tatert ons een hele dag de oren van het hoofd. “Kijk, mama”, “Kijk papa”. “Pijn gedaan mama”, “Joolsje doen”…..Geen vliegtuig of brommer gaat ongemerkt voorbij. Je zingt en neuriet heel de dag door wat ik stiekem écht geweldig leuk vindt. Doet me zo denken aan mezelf vroeger.
Sinds we er een succesvolle autovakantie op zitten hebben, vindt je het super leuk om met de auto weg te gaan. Een nieuwigheid die wij ten zeerste appreciëren. Je trotseert namelijk nog steeds dagelijks samen met ons de files tussen Tienen en Brussel. Die tijd gebruik jij gretig om met je olifantje te spelen, je schoenzolen te inspecteren, boekjes te lezen, vliegtuigen te spotten (thank god voor Zaventem op onze route) en ons bijna gek te laten worden van het constante “kijk, mama, kijk!”. Maal 580 (per rit, that is!)
Wat ook een leuke nieuwigheid is, is jouw knuffelgehalte. Ellis is niet langer het enige prijsbeest, ook wij krijgen geregeld een dikke kus en veel knuffels van jou. Iets wat we met open armen ontvangen natuurlijk.
Je bent nog steeds super zelfstandig en een echte plantrekker. Zo vind je het geweldig leuk om af en toe naar boven te trekken om een beetje op uw kamer te spelen. Of op de overloop van de gang boven. En wij laten je doen. We weten dat er niets gevaarlijks is op je kamer en op de trap heb je al lang bewezen bijzonder handig te zijn. Ik merk vaak dat anderen dit soms wat raar vinden, maar het is natuurlijk ook niet zo dat we je daar uren alleen laten. We komen dan af en toe eens checken en jij blijkt dan wat rond te hangen in je tentje. Samen met olifantje natuurlijk. Andere keren ben je druk bezig met koffie te maken en met je serviesje te spelen.
Die zelfstandigheid komt ook bijzonder goed van pas tijdens het klussen hier in huis. Zo was ik vorige week druk bezig in de kelder, terwijl jouw papa onze voordeur aan het verven was. Jij liep heen en weer tussen ons beiden en entertainde vlotjes jezelf. Met het lege koffertje dat ik tijdens het opruimen vond, je deed een wandelingetje in de tuin (naast onze kelder dus), deed een rondje op je fietsje, checkte nog even hoe het bij papa ging en kwam mij nog wat helpen met opruimen…Handig!
Daarnaast ben je ook nogal een pietje precies. Je hebt de dingen graag op een bepaalde manier, of eerder: een zelfde manier als altijd. Owee als ik vandaag beslis om even aan de linkerkant van de tafel te gaan zitten….Gegarandeerd krijg ik een preek van een kwartier. Dat dat toch écht wel papa’s stoel is, en dat ik aan de andere kant moet gaan zitten. Daar, op die stoel, waar ik altijd zit.
Of als ik water mors op de vloer…Dan rol je nog net niet met je ogen. Maar krijg ik wel echt onder mijn voeten: “Mama toch. Tsss”, ondertussen wijzend met je vingertje en een hele parlé erbij waar niemand iets van verstaat, behalve misschien de Russen. Maar ik ken helaas geen Russen, dus een vertaling ontbreekt tot nog toe.
Net zoals wij automatisch konden groeien in ons “ouderschap”, ondervind jij nu ook stapje per stapje wat het betekend om een kleine zus te hebben. Het begon met een klein slapend hoopje in het bedje in de hoek van de living. Af en toe kreeg het eens een flesje, maar verder had jij er weinig last van. Daarna werd dat slapend hoopje steeds meer wakker. En nu begint het ook steeds meer ruimte en aandacht op te eisen. Af en toe zit ze in haar relaxje, nu ligt ze soms op het speeldeken in het midden van de living…En zo gaat het maar verder. Beetje per beetje moet jij leren meer ruimte (en speelgoed en aandacht) met haar te gaan delen en dat gaat zo met up’s en downs.
Niets dramatisch, maar op sommige dagen heb je het toch nog wel’s moeilijk. Vooral naar je papa toe. Die wil je dezer dagen maar moeilijk delen. Met niemand, zelfs niet met mij. “Papa doen” is ook één van je favoriete zinnetjes. Het streelt zijn ego en soms breekt het ook wel’s mijn hart. Als je gevallen bent en jij wil alleen maar door papa getroost worden. Of als alleen papa jou in bed mag stoppen. Weet dat ik je hier op gepaste tijden aan zal herinneren. Later als je een échte puber bent. En jouw papa veel strenger zal zijn dan mij bijvoorbeeld. Het is maar dat je het alvast weet.
Maar bovenal, lieve Jools, wil ik dat je weet dat je ontzettend graag gezien wordt. Dat we ontzettend van jou genieten mét of zonder apenstreken. You rock our world. Al 23 fijne, intense, boeiende én vermoeiende maanden lang.
Dikke kus,
je mams!