Jools is tegenwoordig weer meestal happy. De peuterpuberteit aanvallen beperken zich tot een absoluut minimum en ook de jaloerse buien zijn zeer beperkt. Ze laat enkel nog af en toe weten dat “Ellis moet slapen” (met haar vingertje gaande van Ellis op onze schoot, naar Ellis haar park of bedje).
Maar er is wel één nieuw ding dat ze nu doet en we weten hier niet zo goed hoe we er op moeten reageren.
Jools is nogal een papa’s kindje. Altijd al geweest. Als het lief thuiskomt, springt ze recht en vliegt ze in zijn armen. Zo van die dingen. Maar nu, sinds een paar dagen, kan ze er dus ABSOLUUT niet tegen als ik hem aanraak. Ik mag hem niet knuffelen, of mijn hoofd op zijn schouder of schoot leggen. Ah neen, want dan is het drama! Eerst probeert ze mij nog te verjagen door duidelijk aan te wijzen waar ik wél mag zitten (1m verder ongeveer), dan probeert ze mij weg te meppen en dan wordt ze heel kwaad.
Onze dochter heeft dat ook gehad en heeft dat met momenten nog. Maar af en toe lokken we het wat uit en ze moet het maar leren, ieder heeft zijn plaatsje