Vannacht heef Ellis voor het eerst helemaal alleen geslapen.
Het deed een beetje raar. Ik bleef het gaan slapen maar uitstellen. Vreemd eigenlijk. Ik herinnerde mij niet dat ik er vorige keer zo emo bij was. Maar kom, tegen 12u30 kon ik het niet langer uitstellen. Ik ging slapen. En Ellis ook, een verdieping lager. Nog niet écht in haar grote bedje, maar met haar reiswiegje in het bed. Ik vond het plots te veel stappen bij elkaar.
Misschien doen we het vannacht wel zoals het hoort: in het bed, met een slaapzakje. Benieuwd wat dat zal geven. Vannacht was echter alvast een groot succes. Met al het ziek zijn en hoesten zijn onze nachten nog niet echt geweest wat het zou moeten (en zou kunnen zijn). Maar nu terug thuis en een pak beter zijnde vond ik het dus tijd voor de grote verhuis. Ze sliep vast en rustig. Ik hoorde een mini kreetje rond 4uur, ik stond op, gaf een flesje en legde haar terug en meteen was het vredig stil. Ik ging terug naar boven, viel in slaap en werd wakker om 9u15. Het lief en Jools trokken net de deur achter zich dicht en Ellis kirde in haar bedje. Hopelijk het begin van een mooie slaapcarriere!