of dat dacht ik gisteren toch.
Want ik ging gigantisch goed om met een 1+1 is NIET gelijk aan 2 situatie.
Ik was een hele dag op stap geweest en toen ik naar huis vertrok was mijn tijdsberekening nogal krap genomen. Ik zou rond 18u thuis zijn en dat zou perfect uitkomen met Ellis haar flesjes tijd. Helaas besloot de E40 grondig tegen te werken en de minuten tikten weg terwijl we in de file stonden. Met een hongerige Jools én Ellis.
Feest u kan het zich al voorstellen.
Gelukkig hield Ellis zich nog stil en Jools kon ik nog regelmatig afleiden met “oh kijk daar een brommer” en mijn meest enthousiaste versie van “Ik zag 2 beren”
Maar toen we de auto parkeerden besloten ze beiden gelijktijdig dat het genoeg was. Ik probeerde alle zakken en bagage én de twee kinders in één keer mee naar binnen te krijgen. Ellis, die voelde dat we niet meer reden én dat het al meer dan half uur na haar voedingstijd was, besloot aan de alarmbel te trekken en begon te brullen. Jools die was het er niet meer eens dat ik Ellis (in de maxi cosi) én alle zakken droeg en dat zij dus zelf moest stappen. De volle 6 meter van de auto naar de deur. What was i thinking?! Ze besloot dus stokstijf te blijven staan en vooral niet te bougeren.
Eerste hindernis dus: concentreren! Ik nam Jools onder de arm samen met al het gerief (Ellis haar flessen en Jools haar puffer enzo) en zette hen binnen. Ellis stond ondertussen aan de overkant van de straat luidkeels te brullen. Daarna stak ik de straat weer over en hoopte maar dat Jools in de gang zou blijven staan.
Binnengekomen was het tijd voor hindernis 2: beide kinderen aan het eten krijgen. En snel!
Realiteit: Jools twijfelt nog of ze gaat zagen en wenen of gewoon aan tafel gaat zitten, snel handelen is dus de boodschap. Ellis ziet ondertussen al een beetje rood van kwaadheid en brullen.
Actieplan: Ellis even negeren (sorry, maar écht hoe moet het anders?!) en proberen sussen met een tutje, fles maken en in de microgolf zetten. Ondertussen Jools aan tafel manen, haar slab aandoen en haar boterhammen smeren. Genoeg zodat ze even voort kan, maar ook niet te veel want dat kost te veel tijd en Ellis brult nog altijd. Fles uit de microgolf halen (want die piept alweer lustig mee!), Ellis uit de maxi cosi vissen, slab aandoen en fles beginnen geven.
Resultaat: Jools blij aan de “pindakaaaaaaaas!!!!”, Ellis gulzig aan de fles en ik? Kei trots en blij, crisis averted en twee happy kinders! I nailed it!
1 + 1= dus soms wel 2, gewoon een heel drukke, hectische 2.
🙂
Hier hetzelfde, tussen 6 en 7 is het hier meestal drama uurtje waar onze twee dochters op hetzelfde moment aandacht en eten nodig hebben. Ik zet dan ook altijd de oudste in gang en laat het kleine meisje even brullen… dat is het lot van een tweede kindje denk ik, soms wat langer moeten wachten eer je bediend wordt. Maar geduld is een schone deugd, ge kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen 😉
Ik vind de overgang van 1 naar 2 toch ook opmerkelijk zwaarder dan van 0 naar 1. Maar 1 +1 is > dan 2 telt ook voor de goeie dingen, zoals de vreugde in huis, het genot van hen samen te zien spelen, en de zalige groepsknuffels !!! Ik heb het me in ieder geval nog nooit beklaagd.. Maar 1+1+1 daar wachten we toch wijselijk nog wat mee 😉