1 + 1 = 2

…of dat proberen ze u toch wijs te maken, zo op de schoolbanken.
Wat ze daar vergeten bij te zeggen is dat dat niet opgaat op het vlak van kinders.

Ik hoorde altijd al dat de wereld bestaat uit twee soorten mensen: zij die van 0 naar 1 kind een véél groter verschil vinden dan van 1 naar 2 en omgekeerd….

Van geen kind naar één kind dat ging hier redelijk vlekkeloos. Jools kwam en deed direct mee in het spel dat wij ons leven noemen. Alsof het zo moest zijn, alles relax, wij pasten ons aan en gingen mee op de golven van het leven met een baby.

En toen kwam Ellis. En ook zij is eigenlijk een super brave, makkelijke baby. En alles gaat hier ook heel vlot en redelijk vanzelf. Maar toch. Toch vind ik het soms moeilijker.

Omdat Jools haar plaats een beetje moet zoeken. En dat gaat gepaard met serieuze kuren. En soms ook met huilbuien. Wenen en ontroostbaar zijn. En dat breekt dan redelijk hard mijn hart. Want ik wil natuurlijk dat ze gelukkig is, het kind. En dat ze blij is met haar zus. En dat is ze ook. Maar soms is het blijkbaar toch ook een beetje moeilijk en frustrerend voor haar.

Of dan zijn er zo de momenten waarop alles tegelijk ineens moet gebeuren. Dan komt ge thuis en is Jools moe, lastig en hongerig én moet Ellis ook juist net nu toch echt wel een flesje. En dan beginnen de katten te zagen alsof ze al een halve eeuw geen eten hebben gehad. En omdat ge net thuis komt, had ge nog rap de sterilisator in de microgolfoven gezet, dus die zit ook constant te piepen van “hallo, u heeft mij iets gevraagd en ik ben daar nu klaar mee”.  En net op dat moment laat ook uwe GSM weten dat hij plat is, waardoor hij constant kei irritant zit te piepen, maar gij hebt uw handen vol en weet niet juist waar ge uwe GSM gelaten hebt, dus blijft hij maar piepen u traag maar zeker helemaal gek makend.

*ZUCHT*

Op zo’n moment, héél even, kan ik soms eens jaloers zijn op mensen die gewoon content zijn met het hebben van één kind. Want het leven met één kind, dat was pas gemakkelijk…denk ik dan. Dat was organiseerbaar en op momenten dat het dat niet was, dan konde u makkelijk aanpassen en gewoon meegaan met de noden van het moment. Maar met twee kinders én een huishouden dan kunt ge u niet altijd aanpassen, dan moet ge soms eens kiezen wie of wat nu voorrang krijgt. En dat is soms moeilijk. En daarom is 1 + 1 niet altijd 2.

Maar gelukkig zijn we wel zo slim op te beseffen dat het ook maar een fase is. En dat Ellis nog héél klein en hulpbehoefend is natuurlijk. En dat we ook in deze chaos wel eens een evenwicht en ritme zullen vinden.

En gelukkig is ook één moment als dit voldoende om uw hart weer te laten smelten en te weten dat het ook allemaal wel leuk is en ook nog gaat zijn. En dat Jools wel’s droevig kan zijn nu, maar dat ze eigenlijk meestal wel héél trots en blij is met haar nieuwe zus. En dat is natuurlijk het belangrijkste!