Hoe?

Hoe dat het nu eigenlijk gegaan is, vragen veel mensen mij.

Hewel. Hierbij een verslagje. Bij blogspot helaas geen paswoord mogelijkheden, dus gevoelige zielen of ongeInteresseerden slagen deze post beter over. Ik schrijf hem bovendien vooral voor mezelf natuurlijk…En voor Ellis later. Maar dus, here we go: een bevallingsverhaal zowaar.

Donderdag 17 Januari. Ik heb die dag om 11u afspraak bij Annemie. Ik ben exact 39 weken zwanger en voel mij net een pak beter (in tegenstelling tot de week ervoor nog).

De afgelopen weken heb ik wel al regelmatig last gehad van buikpijn en één avondje had ik ook al’s (pijnloze) weeën (harde buiken) om de drie minuten zo. Ik hoop dus dat al dat afzien al iets opgeleverd heeft. Zoals je hier al kon lezen, was ik redelijk euforisch na de consultatie, want ik krijg er te horen dat ik al 3 “gratis” centimeters heb. DRIE! Mijn god, wat had bij Jools al moeten afzien voor datzelfde resultaat. Ik ben dus zeer content. Zodra ik buiten loop, merk ik wel dat ik constant buikpijn heb.

Na de middag ergens veranderd mijn mood helemaal en word plots nogal emo. Ik voel mij beetje raar, onbestemd en emotioneel. Ik doe de hele dag niets en lig met buikpijn in de zetel. Rond 16u vraag ik mijn ouders of ze Jools niet van de creche willen halen en of ze daar niet mag blijven slapen. “Neen, er is nog niets begonnen”, maar ik merk gewoon dat ik deze beslissing moet nemen voor mijn gemoedsrust. Als er verder niets gebeurd hebben we alleszins een rustige avond voor de boeg.

Tegen 18u voel ik dat mijn buik soms wat hard wordt (door echt mijn hand op mijn buik te leggen, want pijn doet het niet). Ik lig nog wat verder in de zetel, lief komt thuis en we eten Chinees. Ik eet maar niet te veel, want je weet maar nooit dat het toch echt van dat is straks…. Tegen 21u besluit ik Annemie toch maar’s te bellen. Ik zeg haar dat ik denk dat er misschien iets begonnen is. Ik heb harde buiken om de drie, vier minuten, maar echt pijn doet het nog niet. We kijken verder tv (Grey’s Anatomy is back!), ik bel nog met een paar mensen, chat op Facebook en wacht. Om 22u springt Annemie binnen. Ze onderzoekt mij en vertelt mij doodleuk dat ik al VIJF (5!!!) centimeter heb ondertussen. Ik kan het amper geloven. “Het zal waarschijnlijk dus toch voor vandaag zijn”.

Annemie vertrekt weer en we moeten haar bellen na enkele uren. Na het onderzoek worden de weeën wat straffer, maar nog zeer doenbaar. Ik bedenk mij dat het contrast met vorige keer écht niet groter kan zijn gewoon. Ik begin bijna te geloven in een volledig pijnloze bevalling (boy was i wrong) en puf rustig de -zeer te doene- weeën weg in de zetel terwijl we nog wat tv kijken. Ik bedenk mij zelfs dat het eigenlijk best nog gezellig is zo op deze manier.

Tegen middernacht zeg ik dat het nu eigenlijk niet meer zo grappig is en dat ik toch liever naar het geboortehuis wil vertrekken. We bellen Annemie en vertrekken rustig. In de auto heb ik amper een pijnlijke wee, dus ook dit verloopt vlotjes.

In het geboortehuis aangekomen blijkt er nog weinig vordering te zijn. Annemie voelt dat er nog héél wat vruchtwater voor het hoofdje zit, wat er voor zorgt dat het hoofdje niet heel straf kan duwen. Ze prikt dus een klein gaatje (is niet echt breken van vliezen, maar zorgt er gewoon voor dat er toch wat kan wegvloeien zodat het hoofd vaster komt te zitten) Daarna ga ik even aan de monitor (weeën: aanwezig, hartje baby: ok!) en installeren we ons boven in de bevallingskamer.

Sven en ik kruipen dus in bed en de weeën beginnen nu toch wel pijn te doen (het is ondertussen al rond 1u ongeveer denk ik) na nog een goed uur (schat ik) kan ik de pijn niet meer goed wegblazen dus besluiten we dat ik verder in bad ga. Daar verbaas ik mij er over dat bevallen ook deze keer, toch écht wel héél pijnlijk is, maar we moeten er door nu.

Gelukkig duurt het allemaal niet zo lang deze keer. Voor ik het weet is het zover: ik mag persen. Het is nog even spannend want de navelstreng blijkt maar liefst drie keer rond haar nekje te zitten én nog een keer rond haar lijfje. Maar toch gaat het vrij snel allemaal en voor we het weten (om 3u50) hebben we Ellis in handen. Mijn eerste woorden (i kid you not) zijn: “OH MY GOD, wat is ze klein!!! Die is zéker veel kleiner dan Jools!” Annemie en haar student kijken mij vol ongeloof aan… “euhm Jessie?!!!”

Ze wordt gewogen en gemeten en we schrikken ons een bult. Deze bundle of joy is zowaar NOG groter en zwaarder dan Jools. Waar Jools er 52 cm was en 4kilo210 woog, gaat Ellis voor de volle 55cm en 4kilo530 (slik!). Ook haar hoofd is nog een halve centimeter groter (38,5cm) dan dat van Jools…Man wat ben ik blij dat ik er vanaf ben!

Tegen zes uur liggen we in bed, maar om 7u45 ben ik alweer klaarwakker…De start van ons nieuwe leven als gezinnetje van vier. Spannend!!