Begin Juli 2009: Ik zit thuis, te wachten tot de baby het startsein zal geven. Achter gesloten rolluiken, een poging om de warmte buiten te houden. Vannacht zal het dan eindelijk zo ver zijn. Om 2u30 brak mijn water.
Begin Juli 2010: Ik zit thuis, te wachten tot de misselijkheid wat dragelijker wordt. Te wachten tot de Primpéran hopelijk zal werken. Alweer achter gesloten rolluiken. Ik kan écht niet tegen de warmte, terwijl ik mij zo mottig voel. Een paar dagen geleden toch maar’s naar de dokter gegaan. Rond de zeven weken zwanger, maar toch oh zo mottig! Ik geraak amper op het werk, moet overgeven op de pechstrook, op de parking, tijdens het werken zelf. Zo kan ik écht geen 4 weken verder. God, wat zal ik blij zijn als deze lastige weken weer voorbij zijn! Hopelijk is het net als vorige keer een pak beter eens we de 12 weken voorbij zijn.
Ik herinner mij weer goed waarom ik er toen voor koos er niet (te veel) over te bloggen. Ik bedenk het mij weer dagelijks: dit wil ik NOOIT meer! Waarom noemen ze zwanger zijn iets natuurlijks, als je je er zo slecht van kan voelen?
Fast Forward, een weekje of 3, 4 graag!
Op naar de 12 weken dan… Ik kan mij voorstellen dat er met dit warm weer leukere dingen zijn dan je zo misselijk te voelen. Maar het gaat wel weer over, uiteindelijk.
Waaaaaaat? Ben je terug zwanger!! Oooh, zo tof!! Een dikke proficiat!!!!
WTF! Echt!? Suuuuuuuuuuuuuuupeeeeeeeeeeeeeeer! Ook al voel je je slecht, toch proficiat!
Moge het een schrale troost zijn: ik ben een solidaire zwangere. Ik spuug ook nog elke dag. Ondertussen gelukkig nog maar één keer per dag meer. Dat was in het begin wel anders.
Ondertussen ben ik 13 weken en hoop ik op beterschap.
Van die primperan heb ik helaas nooit effect gemerkt.
Veel moed maar tegelijk ook een dikke proficiat gewenst!
Dikke proficiat!!! Bij mij duurde het van week 5 tot week 16, afzien is het maar zeker de moeite waard!
ENJOY!!