Could it really be?

Twintig juni….en al heel wat gebeurd ondertussen. Ik ging naar de vroedvrouw, kreeg alle uitleg én de nodige voorschriften en bloedbonnen én ging lang bij een andere gynaecologe voor een echo. Blijkbaar diende deze afspraak om te kijken of ik geen cystes had enzo. De vrouw geeft zichzelf een rondleiding bij mijn eileiders, meet vanalles en zwijgt vooral. Ik lig daar en bedenk in stilte dat ik vorige keer toch wel coolere dingen kon zien op het tvscherm waarop je echo’s kan volgen. Plots merk ik dat ze nogal lang op één plaats zit te kijken. “Shit” denk ik. Tot ze haar mond opent om iets te zeggen. Hmm….zegt ze…. Ik hou mijn adem in. “Ik zie hier een eitje dat redelijk groot is. Een eitje dat dus goed op weg is om tot eisprong te komen. “Huh??” zeg ik? “Ja”, zegt zij. Dat kan nog een reactie zijn op het feit dat je even de pil hebt genomen. “Dus” vraag ik?
“Wat wil dat zeggen? Wanneer komt die eisprong er dan?’ Binnen een tien dal dagen, antwoord ze, maar om zeker te zijn zou ik uitgaan van vijf.

Gezien de uitleg van de vroedvrouw en héél de fertilitietsrompslomp nog vers in mijn geheugen zit, ben ik natuurlijk héél blij met dit nieuws.
Helemaal in de war kom ik buiten. Ik heb sinds Jools’ haar geboorte nog géén enkele eisprong gehad, ook in het jaar voor Jools heb ik hoogstwaarschijnlijk maar één eisprong gehad en dat is van het ei dat we nu kennen als onze dochter. Ik kom dus buiten met een grote glimlach…Ik voel mij alsof ik net te horen gekregen heb dat ik zwanger ben ofzo…£Zo maar plots, krijgen wij toch een kans?? Maar het geluk is van korte duur. Want wat als lief deze kans niet wil benutten? We waren het namelijk over eens dat we er pas in augustus voor zouden gaan. Voorzichtig bel ik hem op…. ik leg hem alles uit. Plots voel ik mij in één of andere weekendfilm. Wat een rare gedachte zeg. Als we hier niet voor gaan, moeten we sowieso binnen een paar maand naar fertiliteit. Dan moeten we beginnen met onderzoeken, bloedafnames, hormonen, twee-dagelijkse controles….Een hele boterham dus.
Die avond kunnen we het er door omstandigheden niet écht meer over hebben.  Een dag later vraag ik het dus met een bang hartje aan lief. Wat denkt hij hiervan? Gaan we voor dit ei?Doen we een poging? Gelukkig ziet ook hij het zitten en we besluiten er voor te gaan.

Het blijft echter spannend. Dag 5 is een dinsdag, dag 10 is zondag. Maar net dat weekend is lief van vrijdag tem zondag op weekend én moet ik zondag tot s nachts werken. Het is dan ook nog een helse dag op het werk die nog een paar dagen zijn gevolgen laat zien. Het komt er op neer dat onze laatste poging op woensdag al was. Eigenlijk véél te vroeg (vrees ik). Vooral op vrijdag voel ik vanalles, maar weet echt niet wat ik er van moet denken.

De dagen vliegen voorbij. Op een dinsdag twee weken na dag 6 besluit ik eens een testje te doen. De test blijft zo leeg als kan zijn. Maar toch blijft ook mijn menstruatie uit, heb ik pijnlijke borsten en veel steekjes. De ene dag wijst alles op “regels komen eraan”, de andere op: ” zou het écht kunnen??” Op vrijdag, 18 juni doe ik ‘s avonds nog een testje. Ik kijk na 4 minuten en zie niets. Teleurgesteld kruip ik in de zetel. Lief kijkt 2 minuten later nog’s en ziet toch iets héél héél vaag. We vermoeden dat het gewoon het product is dat je héél licht kan zien. Het is écht niet meer dan een schaduwstreepje. We proberen er niet veel meer aan te denken en ik besluit zondagochtend een nieuwe test te doen. Om 4u20 word ik wakker, ik moet dringend plassen. Ik draai nog tien minuten heen en weer en besluit toch maar om de test te doen. Daar zit ik dan om 4u34 stiekem een test te doen. Ik zie iets, maar het blijft weer heel vaag, maar precies toch iets meer dan vorige keer. Ik maak lief toch maar wakker. “Ja, er is echt iets te zien” zegt ook hij, maar tis zoooooo vaag, dat we nog écht niet durven hopen.  Uiteraard kan ik amper nog slapen. Allerlei scenario’s gaan door mijn hoofd, maar ik durf toch stilletjes te hopen. Zeker als ik de test vergelijk met de vorige. Er is toch écht wel iets te zien. We halen de ochtend en ik besluit annemie te bellen….T is een héél fijn wederhoren en morgen mag ik langsgaan! Morgen trekt ze mijn bloed en dan weten we het écht…Could it be? Could it be??? Het zou dan toch écht, net zoals bij Jools een klein wonder verhaal zijn!!! SPANNEND !!!!!!!