My happy weezer

…helaas géén nieuw koosnaampje, wél de benaming die je dokter uitsprak na al die weken, maanden zelfs van problemen. Want als we zo even terugkeken, bleek dat we vanaf begin februari zo goed als elke week wel minstens één doktersbezoek hadden. Af en toe ben je eens een paar dagen beter, maar nog nooit was je een volle week gewoon goed (gezond dus).

Altijd is er wel snot, hoest (dan eens droog, dan weer vettig, maar wel alom aanwezig), kuchen, piepen, moeilijke ademhaling, héél slechte nachten….We aerosollen, puffen en doen alles wat nodig is om je te helpen. Drie keer per dag aerosol, drie keer per dag die ene puf en twee keer per dag die andere….Het breekt mijn hart soms om je zo te horen sukkelen, het klinkt zo zielig soms al dat gepuf en gepiep en gehijg.

Toen de dokter in het begin sprak over een échte happy weezer dag ik nog dat hij een grapje maakte ofzo. Tis namelijk “nen Ollander” dus ik dacht dat hij een grappige verwijzing maakte naar je eeuwige goedgezindheid. Ook door al deze misserie heen. Als je al eens een mindere dag hebt, weten we dat het is omdat je je écht crappy voelt. Meestal is een doktersbezoek dan niet veraf (omdat het dan samengaat met koorts of verergering van je symptomen)

Het gaat er om dat je dus astmatische en spastische bronchen hebt. Waar andere mensen gewoon een snotvalling krijgen, slaat het bij jou meteen op de bronchen. Alles verstopt en vernauwt, met de gekende gevolgen van dien. Hopelijk groei je er gewoon uit en ontwikkelt het zich niet tot échte astma. “Dat hangt een beetje af van wat ze van genetica meekreeg” zei de dokter nog. Ik hou dus bang mijn hart vast, want genetica is niet echt onze beste vriend geweest in het verleden.