Een paar uur te vroeg, maar:

Ons nieuwe leven waarin we elke dag samen in de file staan en waarin je vele avonden samen met je vader doorbrengt en het grootste deel van de dagen in de crèche.

Ook in de creche zien ze je graag komen. Ik kan de complimentjes gewoonweg niet meer tellen. Bijna elke dag krijgen we te horen hoe super braaf en flink en blij en gemakkelijk jij toch wel niet bent.Het enige moment waarop je het moeilijk hebt in de creche is als er veel andere kindjes wenen. Dan huil je even mee. Gelukkig ben je weer snel getroost ook.

Helaas brengt de creche ook minder leuke dingen mee: vieze bacteriën, ziektes, ontstekingen en meer van dat. Vier weken ga je al en drie weken ben je nu al ziek. Het maakt je huilerig, zeurderig en nog meer moe. Je slaapt verschrikkelijk slecht, je hoest jezelf steeds weer wakker en bent dan helemaal in de war. De nachten zijn zwaar. Zo zwaar zelfs dat ik me voor het eerst afvroeg of het wel slim zou zijn om voor een tweede te gaan. Ik kon me niet voorstellen ooit nog uitgeslapen te zijn.

Om nooit meer zulke rare gedachten te hebben, schakelen we vanaf vannacht even over op een heus shiften systeem. We zullen om de beurt de nacht doen, zodat de andere (op de logeerkamer) rustig kan slapen. Niet het meest romantische, maar wel het meest practische voor nu…Toch tot jij je weer wat beter zal voelen en de rust dus ook s nachts zal wederkeren. Zo kunnen we hopelijk even recuperen en zelf weer gezond worden. Want zo met z’n drieën ziek zijn is het toch ook niet helemaal.

Trouwens, het samen in de file staan, heeft me een nieuw favoriete Jools moment opgeleverd. Telkens als je wakker in de auto bent, zit je vrolijk te spelen. Als ik je naam dan zeg, kom je helemaal voorover gebogen om over je schouder heen, te zoeken vanwaar mijn stem komt. Meestal zie ik alleen je oogjes. Wanneer je me spot beginnen ze super hard te glinsteren en lichten ze écht op. Meestal gooi je er nog een luide lach bovenop. Vooral als we kiekeboe spelen lig je plat van het lachen! Wat een contrast met al het fileleed om ons heen. Wij trekken er ons echter niets van aan en trotseren met brede glimlach alle problemen op de baan.

Verder word je steeds mobieler. Als we je ergens zetten en we kijken even niet dan zit je plots enkele meters verder. Je geheim geef je tot nu toe nog niet prijs: je doet het alleen als niemand toekijkt.
Ik denk dat het een combinatie van alles is: soms poepschuif je, soms doe je iets wat op kruipen begint te lijken. Lang zal het allesinds zeker niet meer duren denk ik.

Je eet nog steeds met veel goesting en plezier. Je lacht super lief en je toont steeds meer enthousiasme. Zitten doe je nog altijd als de beste en je begint eindelijk ook wat meer te brabbelen. Het maakt me zo benieuwd naar je eerste woordje. Al vrees ik dat het papa zal zijn. Hij blijft namelijk je allergrootste held. Je wordt helemaal wild van het spelletje kiekeboe en verder telt vooral: hoe wilder, hoe liever. Je schatert het uit als we je kietelen of als we doen alsof we je laten vallen. Het langst speel je met alles wat geen speelgoed is (een waterfles, een pakje plastic zakdoeken, afstandsbediening…) Ook in bad met je badspeeltjes vind je het absolute einde.

Ondertussen tel ik stiekem al af naar je eerste verjaardag. Ik kijk er zo naar uit om een leuk feestje voor je te geven. Maar, most of all, kijk ik uit naar het mooiere weer, de vrije zomerdagen die we eindelijk als gezin zullen doorbrengen. Voor het eerst sinds, euhm ooit, zullen we namelijk eens écht samen vakantie hebben. Je papa heeft namelijk een nieuwe job te pakken mét vaste zomervakantie! Hoera!! Wat kijk ik daar naar uit! Zodra je je beter voelt, gaan we trouwens ook eens zwemmen, nog iets waar ik geweldig hard naar uit kijkt.