4 Maand Jools

4 Maanden ben je nu al bij ons. Soms lijkt het al véél langer en op andere momenten kan ik plots weer niet geloven dat je er écht bent! Had ik deze brief enkele weken geleden geschreven dan had ik het waarschijnlijk over zeer slechte nachten en minder leuke dagen gehad, maar gelukkig beginnen we die nu al weer te vergeten.

Het werd even moeilijker doordat we alweer wat problemen hadden met je voeding. De reflux was terug én je had een soort van buikgriepje (of waren  het toch gewoon die tweede spuitjes van Kind & Gezin?) in ieder geval, let’s not go back there. De nachten werden zwaarden, de dagen wat huiliger. Ik keek reikhalzend uit naar ons weekje vakantie en net toen het zo ver was, werd alles weer een beetje beter. OEF

Toen we vertrokken, had ik zeer gemengde gevoelens, maar ik wist dat je in héél goede handen zou zijn. Dankzij de dagelijkse fotoverslagjes kon ik het dan ook al die dagen volhouden. Maar toch was het raar hoor. Drie volle dagen dat ik je niet zag (maandag voormiddag was je nog bij me en vrijdagavond waren we alweer terug samen). Ik dacht constant aan wat jij aan het doen zou zijn, of je wel goed zou gegeten en geslapen hebben….Je gedroeg je voorbeeldig en zo konden wij ook genieten van onze paar dagen in de zon. Ik zag weer even hoe ons leven er zonder jou uitzag en eerlijk gezegd: ik kan het me écht niet meer voorstellen!! Want ook al zijn er soms moeilijkere dagen, je maakt ons leven zoveel fijner en vrolijker.

Hoe hard ik soms ook vloek s nachts als ik voor de 4e keer op 3,5 uur tijd uit mijn warme, zalige bed moet om gewoon even jouw tut in te steken, zodra ik dan bij jou sta en je mooie, lieve oogjes zie dan ben ik meteen weer happy (cliché, i know, but oh so true!!) Je bent ook écht om op te eten als je in je bedje ligt te slapen. Met je armpjes en handjes naast je hoofdje…zo freaking schattig!

Je kan tegenwoordig ook al zo véél. Je bent een kleine, sterke reus. Elke keer als we naar Kind & Gezin gaan, krijg ik te horen hoe groot en sterk je toch wel niet bent voor je leeftijd. Er is ook telkens commotie in de wachtzaal waar ze je meten en wegen. De andere moeders die er zitten te wachten met hun babies beginnen steeds luidop te praten en te vergelijken hoe groot hun baby is/was toen ze jouw aantal weken hadden. Telkens is dat kleiner. Ik kan natuurlijk niet vergelijken, dus ik geloof het dan maar. Ik ben alvast super benieuwd om jouw cijfertjes later te vergelijken met die van je broer of zus.

Je kan al super goed zitten. Als je ligt en we geven je twee vingers dan kom je onmiddellijk rechtop zitten. En uiteraard is dat niet genoeg voor jou. Als het nog even kan, trek je je ook meteen op in sta-houding. Je lacht dan super hard en schattig, dus blijkbaar vind je het geweldig. Ik krijg al beelden in mijn hoofd van die ene baby die op 6 maanden kon stappen (écht gezien op tv!) en stel me voor dat jij er ook zo eentje wordt. Het kan niet snel genoeg gaan voor je.

De tijden van “We gaan op stap en Jools ligt er bij in haar reiswiegje” zijn ook al ver voorbij: je bent er graag bij en wilt dan natuurlijk zo veel mogelijk zien. Als je op onze schoot zit, speel je met het speelgoed op tafel also known as: bestek, borden, servieten. Op zo’n moment besef ik dat je nu écht geen baby meer bent.

Je lacht super mooi, groot en graag. Als we je kietelen kan je zelfs schateren en ook vliegtuigje is een toppertje. Je passie voor de tv blijft bestaan al komt het minder vaak voor nu. Overdag spelen en slapen we. Soms doen we een wandelingetje, maar het weer is écht niet meer zo geweldig. En ‘s avonds help je me eten maken en tegen dat papa thuis komt is het al bijna bedtijd.

Je bent nog altijd goed in het zelf in slaap vallen. Een kwaliteit die ik ten zeerste weet te waarderen! Zowel overdag als s avonds is het heel makkelijk. Je geeft tekenen van vermoeidheid (geeuwen (aahhh!!) in je oogjes vrijven (ohhh!! zo schattig!), we leggen je neer met een tut en de juiste knuffels en meteen ga je into sleeping position. Zijnde: je draait je hoofdje opzij tegen je knuffeltje en niet veel later lig je al te knorren. De nachten zijn helaas nog altijd niet wat het moet zijn. Meestal ga je je bed in rond 20u (soms al’s 19u of ten allerlaatste 21u). Het rare is dat je héél vaak wakker wordt om 2u24. Elke dag opnieuw, op datzelfde uur. Het makkelijkste is het wanneer je wakker wordt rond een uur of 12 a 00u30. Dat is meestal papa’s bedtijd en zo kan hij je nog een flesje geven, waarna je slaapt tot 7u30 a 8u (is allemaal iets vroeger sinds het winteruur, bedankt leven!)

Op dit moment is het eigenlijk onze laatste voltijdse maand samen….Al is dat wat overdreven, want ook in December ben ik nog thuis. Maar je zal dan al een paar keer naar de creche gaan voor de wendagen. Vanaf januari zal je dan drie a vier dagen per week gaan, terwijl ik aan de overkant van de straat, onder de grote toren zit te werken en waarschijnlijk stiekem ook een beetje de uren zal zitten aftellen. Aftellen tot ik je weer mag afhalen.

Jouw grootste ontdekkingen van de maand zijn ongetwijfeld jouw mond en alles wat er in past, met op de allereerste plaats natuurlijk je handjes. Ik heb ook al’s geproefd, maar snap nog steeds niet wat er zo lekker aan is. Een ander leuk gevolg is dat je kan kwijlen als de beste. Mocht ik leren hoe ik er een reservoirke op kon monteren, onze waterfactuur zou serieus dalen.

Sinds enkele dagen ben je ook officieel bekroond tot Little Miss Bloemkool. Al drie dagen op rij eet je super flink je groentepapje. Gisteren braken we alvast het smerigheidsrecord met bloemkool in je neus, oren en wenkbrauwen, bloemkool op mijn broek, schoenen en kleren, bloemkool op je tripp trapp, de vloer en de keukenwand. God mag weten of je ook effectief iets binnenhad, twas alleszins plezant.

Ook je babybjorn wippertje beleeft hoogdagen. Terwijl wij in Madrid zaten, leerde jij hoe je je zelf in beweging kon krijgen. En sinds we terugzijn probeer je je skills te vervolmaken: soms lijkt het alsof je jezelf echt gaat weg katapulteren. Benieuwd hoelang het ding het zal uithouden! Langs één kant ook spijtig, want we durven je nu echt niet meer op de keukentafel te zetten. Tot zo ver mijn dagelijkse kooklessen dus. Vanaf nu kijk je toe van uit een lager perspectief.

Na enkele weken waarin je niet zo graag meer geknuffeld werd, begint dat weer te veranderen. Er was een tijd waarin we je beter konden troosten door je in je park of bed te leggen dan door je vast te houden. Je wou ook niet meer tegen ons (in onze armen) gewiegd worden, maar met je rug tegen onze buik met je armpjes opengevouwen. Maar nu kan je soms weer in mijn armen in slaap vallen en ik kan daar super van genieten! Je ligt daar dan zo zalig en mooi te wezen…ik krijg er telkens een krop van in de keel. Ik merk ook dat je op moeilijke momenten echt kalm kan worden van het horen van mijn hartslag en mijn stem. Ik wieg je dan al neuriënd of zingend (ja, ja) in slaap. Zalig gewoon!

Afin, ik kan hier nog even doorgaan, maar ik ga me maar beter snel aankleden. Jij ligt alweer te knorren in je park en straks staan er weer grootste dingen op de planning: vandaag voor de allereerste keer: WORTELTJES! Benieuwd wat dat zal geven.

Mocht je er nog aan twijfelen: we vinden je nog steeds geweldig! Ik ben nu al super benieuwd met welke nieuwe skills je ons de komende maand zal verrassen, but i know it will be great!

Goed bezig, lieve schat!