…al mag het ook wat sneller wat mij betreft.
De laatste dagen zijn niet zo fijn meer. Heb het gevoel dat de baby letterlijk te groot is geworden en echt in de weg zit. Bepaalde bewegingen, maar vooral liggen in bed zijn pijnlijk. Ik begin ook meer ongerust te worden dat het nu, zo dicht bij de eindstreep nog mis zou gaan.
Ondertussen blijven we (of liever ze) hier bezig in huis. Gisteren zijn Eefje en mijn ouders hier geweest om één van de slaapkamers te verven. Zo kunnen we, hopelijk nog voor de baby komt, uit de babykamer verhuizen. Dat zou makkelijk zijn, omdat anders alles op die éne kamer moet gebeuren: wij slapen (of proberen), de baby slapen, voeden, verzorgen….Het lijkt me niet nodig om telkens alle twee helemaal wakker enzo te zijn. Daarom hoop ik dus in de slaapkamer naast de baby kunnen te slapen (uiteraard mét de baby), maar dan kan ik wel in de babykamer gaan voor de nachtvoedingen en verschoningen enzo.
Zowiezo is Sven nogal een vaste slaper, dus ik twijfel er aan of hij uberhaupt wel wakker zou worden. Maar kom: een tweede kamer “af” is ook geen overbodige luxe natuurlijk. Af zal ze natuurlijk niet zijn, aangezien er één muur nog een meter verplaatst moet worden om plaats te maken voor een badkamer. Een werk dat door Sven’s hernia helaas wat uitgesteld is.
Morgen (maandag) ga ik weer op controle en ik hoop op goed nieuws. De vorige controle was vrijdag en toen had ik een verhoogde bloeddruk. Daarom heb ik de laatste dagen goed gerust, in de hoop dat die bloeddruk weer wat daalt. Zeer belangrijk, want met een hoge bloeddruk mag je niet bevallen in het geboortehuis en dat blijft natuurlijk nog altijd de bedoeling hé!!!
Duimen maar dus! En hopelijk tot snel hier, met hét verlossende nieuws!!!